وقتی صحبت از «آوگوست سترینبرگ (سترینبری)» میشود شما به یاد چی می افتید؟ من که یاد ناتورالیسم، سیمبولیسم، اکسپرسیونیسم، تنش های دیالوگ محور، روابط متزلزل، اختلاف طبقاتی، مبارزات جنسیتی و بسیاری دیگر می افتم.
اما وقتی به تماشای تیاتر «جستار پلیکان» نشستم توجهم بیشتر معطوف به نسلی شد که برخلاف تمام تبلیغات منفی بر علیه شان و مقایسه ی نابجا با نسل های قبل، بسیار امیدوارکننده و رو به جلو در حرکتند. کارگردان جوان محمد جعفری در فاصله ی دو تجربه ی صحنه ای خود پیشرفت چشم نواز و قابل توجهی دارد و این پیشرفت در میزانسن، قاب صحنه، ریتم، تمپو و در بازی قابل قبول تمام بازیگران نمایش مشهود است. بازی به اندازه و راحت حمید مریخی پور و بازی فراتر از انتظار به عنوان اولین تجربه از آیدا شکری و همچنین انتخاب و ساخت موسیقی مناسب از مانی ابراهیمی، دیگر نکات برجسته ی این نمایش هستند. «جستار پلیکان» را ببینیم و به نسل آینده ی تیاتر افتخار کنیم.