علیرضا حسینی فعال هنری

بنا به درخواست مخاطبان و با توجه به استقبال تماشاگران نمایش "زندانى خیابان دوم" روزهاى پنجشنبه ٢٤ و جمعه ٢٥ اسفند در ساعت ١٧:٣٠اجراهایى ویژه خواهد داشت .

علاقه مندان مى توانند از هم اکنون بلیت مورد نظر خود را تهیه نمایند.

گفتگوى بازیگر نمایش "فتوحات گلشیرى" با سایت ایران تئاتر


مریم نور محمدی درکنار بازی در تئاتر در سینما هم به بازی پرداخته است؛ پرسه در حوالی من، عروسی خون، نمی توانیم راجع بهش حرف بزنیم، زیر آب، پسران تاریخ، اسکیس و تیم شنا از جمله کارهای مهم کار نامه بازیگری او محسوب می شوند. نمایش فتوحات گلشیری یک جور در هم آمیختگی تئاتر و ادبیات است و ئتاتر و هنرهای نمایشی هر فرهنگی همواره وامدار ادبیات داستانی همان فرهنگ بوده؛ چراکه ادبیات داستانی همیشه راه‌ها و آزمون‌های تازه‌اش را در زبان، قصه‌گویی، تکنیک‌های روایت به تئاتر بخشیده و در نو شدن و غنی‌شدن آن کمک کرده است. در سال‌های قبل تر بیشتر تاثیر پذیری تئاتر ما از ادبیات داستانی در قالب اقتباس از آن بوده و البته همین کار هم به اندازه کافی صورت نگرفته است. اما در سایه تجربیات جدید جهانی در حوزه تئاتر امروز ما می‌دانیم که تنها راه رجوع به ادبیات داستانی اقتباس نیست و راه‌های دیگری گشوده شده است؛ یکی از این راه‌ها کولاژ کردن است و باپیری در نمایشش به شایستگی این کار را انجام می دهد. در میان نویسندگان مطرح ادبیات داستانی معاصر فارسی هوشنگ گلشیری دارای ویژگی‌های خاصی است که کارگردان نمایش آثار او و جهانش را مورد توجه قرار داد. نمایش فتوحات گلشیری به دراماتورژی مجتبی کریمی و کارگردانی یوسف باپیری اسفند ماه در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه رفته است. عباس جمالی، بهار کاتوزی، فرزانه میدانی و مریم نورمحمدی به عنوان بازیگر در این نمایش حضور دارند. محمد قدس مجری طرح، اشکان خیل نژاد مشاور هنری، سریه شمسی زاده طراح صحنه، روح الله شمسی زاده ... دیدن ادامه ›› گرافیک صحنه، جعفر جامه بزرگی و رضوان یارایی نقاشی صحنه، محمد میر سلطانی و عباس میرسلطانی و مرتضی چراغ علی گروه ساخت دکور، ملیکه انصاری طراح لباس، ملیکا کیوان دستیار لباس، زهرا بهرامی دوخت لباس، فرزان فلک دهی صدا و موسیقی، روزبه کمالی طراح صدا، مهرداد مصلحی صدابردار، محمد رسولی طراح نور، کیوان ضیاپور مجری نور، آرمان کوچکی طراح گرافیک، پوستر و بروشور و علیرضا چلیپا تصویرساز دیگر عوامل اجرایی نمایش را تشکیل می دهند. با مریم نور محمدی در باره حضور و بازیش در نمایش فتوحات گلشیری گفت وگویی انجام داده ایم.

به عنوان بازیگر معمولا در نمایش های تجربه گرا و مدرن بازی می کنید. آیا به بازی در این نوع نمایش ها علاقه بیشتری دارید؟
در وهله اول انتخاب خودم در بازیگری بازی در چنین نمایش هایی است؛ زیرا بازی در این آثار برای بازیگر چالش لذت بخشی را ایجاد می کند.

در تمام نمایش های جابر رمضانی حضور داشتید. آیا با این کارگردان به یک هارمونی و هماهنگی رسیده اید؟
من عضو گروه سوراخ تو دیوار نیستم و متن ها نوشته می شود و به من پیشنهاد می شود. البته من با سایر کارگردان های دیگر تئاتر تجربه همکاری داشته ام و این تنوع کاری و آشنا شدن با تفکرات سایر کارگردان ها را دوست دارم.

آیا جابر رمضانی نقش ها را برای شما می نویسند؟
نه، همانطوریکه اشاره کردم متن ها کامل می شود و بر اساس تشخیص کارگردان از بازیگران مد نظرش دعوت می کند؛ دراین همکاری بلند مدت با جابر رمضانی نکات زیادی آموختم .

اولین همکاریتان با یوسف باپیری در نمایش فتوحات گلشیری آغاز شد؟
من و فرزانه میدانی جزو اولین بازیگران نمایش بودیم که در تمرینات نمایش حضور داشتیم؛ در روز اول تمرین شمای کلی از نقش گفته نشد وکارگردان گفت قصد دارد نمایشی بر اساس داستان های هوشنگ گلشیری اجرا کند. از فردای روز اول تمرین نشستیم و تمام آثار گلشیری را خواندیم.

آیا به دلخواه خودتان داستان گلشیری را برای خواندن انتخاب کردید؟
نه، کارگردان مسیر را مشخص کرده بود ودر ضمن از پیشنهادات ما که فلان داستان گلشیری هم جذاب است، استقبال می کرد .

یک جور فرآیند کارگاهی باعث شکل گیری نمایش شد؟
بله صبح ها در باره متن هایی که شب قبل خوانده بودیم در شروع تمرینات حرف می زیدیم و به یک هم جهتی می رسیدیم. همه بازیگران تفکرات و استنباط خودشان را از داستان ها بیان می کردند و در آخر تمرین به جمع بندی در باره داستان مربوطه می رسیدیم.

یک نوع خرد جمعی باعث شکل گیری نمایش فتوحات گلشیری شد؟
بله، بعد از اضافه شدن دو بازیگر دیگر کار روند جدی تری به خودش گرفت. خوشبختانه باپیری آزادی عمل کاملی به بازیگرش می دهد.

این جنس از کارگردان ها محبوب بازیگران هستند؟
بله، پیشنهادتی که ما مطرح می کردیم، باپیری با دقت گوش می کرد و اگر خیلی از ذهنیاتش دور بود، بیان می کرد که من فلان چیز را می خواهم وکار صیقل می خورد و پیشنهادات هم راستا می شد.

با توجه به تحولات رخ داده درون تئاتر و ظهور نسل جدیدی از کارگردان ها و بازیگران، دیگر دوران بازی های کلاسیک کم کم به فراموشی سپرده می شود؟
خیلی نمی توانم به صورت مشخصی جواب این پرسش را بدهم. هنوز خیلی از کارگردان های ما متکی به شیوه بازیگری کلاسیک و طبق اصول خاص هستند که متن را می دهند به بازیگر تا طبق آن بازی کند. این شیوه هم جذابیت های خاص خودش را دارد. نکته مهم در این بحث وجود ضعف در شیوه های آکادمیک و آموزشی در بازیگری است. بازیگری در هر صورت باید بیش از این جدی گرفته شود.

این جدی گرفتن از سوی چه کسانی باید انجام شود؟
بدنه تئاتر

هنوز هم در اغلب دانشگاههای هنری بازیگری به شیوه قدیمی و کلاسیکش تدریس می شود؟
متاسفانه همینگونه است. دورانی که تحصیلمان تمام شد و آماده ورود به دنیای بازیگری شدیم، موقعی که سر تمرینات می رفتیم می دیدم که فقط قرار است بازیگران نمایش در اختیارکامل کارگردان بدون ارائه هیچ نظری قرار بگیرند.

در باره انتخاب نقش ها برای بازی در نمایش این کار بر اساس پیشنهادات بازیگران انجام می شد و یا یوسف باپیری بازیگران را انتخاب می کرد؟
در برخی از داستان ها تمام بازیگران یک اتود واحد تمرینی انجام دادند و دست آخر می دیدیم که نقش به کدام بازیگر نزدیک است و آن نقش متعلق می شد به آن بازیگر؛ به طور مثال در بخش داستان معصوم دوم عباس جمالی طبق نظر همه ما مناسب بود و نقش را بازی کرد.

به عنوان یک آرتیست چقدر به دنیای آثار هوشنگ گلشیری علاقه داشتید؟
بیشتر داستان های گلشیری را خوانده بودم، البته نه با این دقت و تعملی که در تمرینات این نمایش و خواندن دوباره این داستان ها داشتم؛ در این تمرینات با نکات جدیدی از دنیای کاری گلشیری آشنا شدم.

در نمایش از اسم واقعی بازیگران در باره شخصیت هایی که بازی می کنند استفاده شده است، این مسئله را چگونه ارزیابی می کنید؟
این کار برمی گردد به شیوه روایتی کارگردان از اثر و شخصیتهایش؛ البته در حین کار خیلی درگیر این مسئله نبودم و کارگردان چون نگاهش از بیرون بود به سراغ چنین کاری رفت.

برخلاف اغلب نمایش هایی که این روزها در سالن های مختلف اجرا می شود و ساختار مونولوگ دارد و بازیگر می نشیند روی صندلی و دیالوگ هایش را می گوید، در فتوحات گلشیری شاهد میزانسن های طراحی شده با حرکت حساب شده بازیگران در صحنه هستیم؟
سوالاتتان برایم جالب است . این قضیه که اشاره کردید بسته به جنس کار و نوع سلیقه کارگردان دارد؛ موقعی که به عنوان بازیگر وارد دنیای نمایشی یک کارگردان می شوم، نکته مهم برایم متن اثر و درست بازی کردنش است.


گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی

گفتگوى یوسف باپیرى کارگردان نمایش "فتوحات گلشیرى" با خبرگزارى ایلنا


یوسف باپیری که نمایش فتوحات گلشیری را با بهره‌گیری و کولاژ از ۱۲ داستان کوتاه هوشنگ گلشیری روی صحنه برده، می‌گوید: گلشیری آدمی بوده که در عین مهم بودن همیشه در همه حوزه‌ها در محاق هم بوده است.

به گزارش خبرنگار ایلنا، «فتوحات گلشیری» به کارگردانی یوسف باپیری به گفته کارگردانش؛ یک معرق از جهان داستان‌های کوتاه هوشنگ گلشیری شامل ۱۲ داستان دخمه‌ای برای سمور آبی، مردی با کروات سرخ، معصوم اول، معصوم دوم، عروسک چینی من، نمازخانه کوچک من، حریف شب‌های تار، انفجار بزرگ، نقشبندان، خانه روشنان، نقاش باغانی و زندانی باغان است. عباس جمالی، بهار کاتوزی، فرزانه میدانی و مریم نورمحمدی (به ترتیب حروف الفبا) بازیگران این اثر هستند که تا ۲۵ اسفند در تئاترشهر اجرا می‌شود. به بهانه این اجرا با یوسف باپیری کارگردان ان گفتگوی کوتاهی داشته‌ایم که اینجا می‌خوانید:

انتخاب و چینش این داستان‌ها ... دیدن ادامه ›› از مجموعه داستان‌های کوتاه گلشیری کنارهم چطور اتفاق افتاد؟

در یک پروسه تحقیقی وقتی شروع کردیم به انتخاب که کلاژی از آثار گلشیری داشته باشیم وارد جهان او شدیم. داستان‌ها و رمان‌هایش جهان وسیعی است اما جدای از آنها کتاب‌های نقد و گفتگو هم دارد. هوشنگ گلشیری آدم خیلی مهمی در ادبیات داستانی ما بوده و در این پروسه طبیعتا ما دست به انتخاب زدیم و چیزهایی را که فکر کردیم در متریال کلاژی‌مان به درد می‌خورد برداشتیم. مثلا اول رمان‌ها را به خاطر وسعت کنار گذاشتیم و روی داستان‌های کوتاه تمرکز کردیم. داستان‌های کوتاه زیادی را در تمرین تست کردیم و خواندیم اما این تعدادی که انتخاب شده انتخاب‌های نهایی ما بوده.

درنهایت نکته این است که این دوازده داستان انتخاب‌های ما بوده است. حالا یا از بابت موضوع، فرم یا تکنیکال بودنشان یا اینکه با اینها ارتباط بیشتری گرفتیم اما در نهایت در این پروسه تحقیقی اینها انتخاب‌های ما بوده است. طبیعتا برای شروع دلیل مشخصی که این داستان‌ها را بهم وصل کند وجود ندارد. تک تک این داستان‌ها خودشان به تنهایی مهم بودند. نه اینکه چیزی در آنها باشد که آنها را بهم وصل کند. تک تک این داستان‌ها بنا بر هر دلیلی انتخاب شدند و بعد درنهایت برای این معرق ما در یک منطق اجرایی قرار گرفتند.

صرفا این کولاژ شدن یا به قول خودتان معرق مهم بود یا دوست داشتید داستانی را هم ارائه دهد؟

ما در این نمایش به دنبال روایت داستانی نیستیم. وقتی در مورد کولاژ و معرق حرف می‌زنیم عامیانه‌اش این می‌شود که تکه تکه‌هایی از این داستان‌ها را مثل یک لحاف چهل تکه بهم چسبانده‌ایم. طبیعی است که اینها در منطقی باهم نسبتی برقرار کنند. اما این لزوما یک منطق داستانی یا منطق معنایی نیست. ما فکر می‌کنیم وقتی این متریال‌ها کنارهم قرار می‌گیرند باید داستانی برای ما بسازند یا معنایی از چگونگی کنارهم قرار گرفتن‌شان تولید کنند. البته اگر معنایی هم تولید شود توسط یک منتقد است. زمانی که ما انجامش می‌دهیم برای اینکه بین اینها یک منطق داستانی یا منطق معنایی درست کنیم این کار را می‌کنیم اما طبیعی است که به یک پیکره، تصویر و به ساختن یک ایماژ فکر می‌کنیم. به این فکر می‌کنیم که این منطق اجرایی کنارهم قرار گرفتن اینها می‌تواند در کلیت یک چیزی بسازد. حالا این چیزی که می‌سازد لزوما مثلا یک تصویر یا یک معنا نیست و می‌تواند یک حس، تاثر یا چیزی باشد متناسب با کسی که به عنوان مخاطب با آن درگیر می‌شود. طبیعتا برای گروه اجرایی هم چیز واحد مشخصی وجود دارد.

باتوجه به نام نمایش، برای من مخاطبی که گلشیری را دوست دارم این تصور ایجاد می‌شود که انگار هرکدام از این داستان‌ها قله‌هایی هستند که نویسنده‌ای به اسم گلشیری در ادبیات داستانی ما فتح کرده است. از سوی دیگر برای کسی که گلشیری خوانده این تکه‌ها ارجاع نسبتا دقیقی به اصل داستان دارند.

نظر شما محترم است و می‌تواند درست باشد. طبیعی است که ما این کار و ایده را با گلشیری انجام دادیم و گلشیری با یا بدون اجرای من آدم بسیار مهمی در ادبیات معاصر ماست. به قول خود فرزانه طاهری ما با اجرایمان نه می‌توانیم گلشیری را بالا ببریم نه پایین بیاوریم. از گفتن چنین حرفی هم هیچ ابایی ندارم. ما هم به اندازه خودمان از جهانی که او درست کرده استفاده خودمان را می‌بریم. اما در عین اینکه می‌توانم بگویم که سوال‌تان و جواب‌تان می‌تواند منطقی و درست باشد اما به عنوان یک تئاتری نباید یک چیزی را فراموش کنیم؛ در ساختن این کار که در نهایت یک تئاتر است؛ با گلشیری یا بدون او، یعنی چه کسی با او آشنا باشد و چه نباشد، هم سعی کردیم خیلی زیاد به جهان داستان‌های گلشیری نزدیک شویم در پروسه خواندن و حتی تمرین‌ها. بازیگرها تک‌تک این داستان‌ها را خوانده‌اند و آمده‌اند اتود زده‌اند. نقش بازیگران در این نمایش غیرقابل انکار است. آنها هستند که از هیچی همه‌چیز می‌سازند. اما در عین حال که به‌شدت به جهان گلشیری نزدیک شدیم اما برای ساختن این تئاتر به‌شدت هم از او دور شدیم. تا فاصله‌مان را از او حفظ کنیم و در نهایت بگوییم این یک نمایش است. البته اینکه نتیجه این تئاتر کار می‌کند یا نه دیگر به عهده مخاطب است. ما ادعایی در این زمینه نداریم چون معتقدیم نتیجه دیگر به ما مربوط نیست. ما مسئول پروسه‌ای هستیم که طی کردیم. چون فکر می‌کنم کاری که ادعا دارد تجربه‌ای را انجام می‌دهد در مورد پروسه تولیدش مسئول است نه نتیجه. مخاطب می‌تواند با این اجرا ارتباطی برقرار کند یا نه. نه اینکه برایمان مهم نباشد؛ مهم است ولی ما اینجا فقط شنونده نظراتیم. از این بابت برایمان جالب است که در عین حال که خودمان را مسئول پروسه می‌دانیم اما نتیجه را نظر مخاطبان برای ما تعیین می‌کند و این برای ما جالب است.

جدا از اینکه این کار اساسا داستان‌های گلشیری را کولاژ می‌کند قصد داشتید شمایلی از خود گلشیری نویسنده را هم با این چینش نشان دهید؟

اگر این کار را کرده باشیم خوب بوده و موفق عمل کرده‌ایم. چون اتفاقا کولاژ در معنای خودش همین کار را می‌کند. نه داستانی تعریف می‌کند نه معنایی دارد. در آخر درباره مفهومی یا چیزی که کولاژ می‌کند تصویری می‌سازد یا شمایلی ایجاد می کند. احتمالا باید این کار را کند. اگر توانسته و این کار را کرده که می‌توان درصدی از موفقیت را برای ما قائل شد. البته این نتیجه‌ای است که دوست دارم مخاطب بگوید نه خودم. طبیعتا سعی ما بوده که چنین اتفاقی بیفتد اما در اثری که ادعای تجربی دارد نمی‌دانم توانسته‌ایم یا نه. اگر توانستیم که خدا را شکر.

گلشیری چقدر برای خود شما کاراکتر تاثیرگذار و زندگی حرفه‌ایش دراماتیک بوده است؟

گلشیری احتیاج به بازگویی من نوعی ندارد. او از دو بابت شخصیت بسیار مهمی در ادبیات داستانی معاصرمان است؛ اول از نظر داستان‌هایی که دارد؛ چه رمان‌ها و چه داستان‌های کوتاهش. به ویژه اینکه کسی بوده که نوآوری‌های زیادی در فرم، زبان، تکنیک و روایت داشته است. از این نظر بسیار آدم شاخصی است. هرچند معتقدم به دلیل محدودیت‌ها، هنوز آنطور که باید خوانده نشده است. جنبه دوم که همگان به آن اذعان دارند؛ مدل جهان نقدی است که داشته و شاگردانی که سر کلاس‌هایش بوده‌اند. شاید کم داستان‌نویسی داشته باشیم که خودش را به‌نوعی منتسب به گلشیری و جلسات و کلاس‌هایی که داشته نداند. خیلی از داستان‌نویسان خوب امروز ما به نوعی منتسب به جریان گلشیری هستند از باب آموزش و گفتگویی که رد و بدل کردند. از سوی دیگر گلشیری جریان خوبی در نقد راه انداخت. از نقدهای خودش نسبت به آثار دیگران و آن جریانی که گاهیاوقات باعث سوءتفاهم هم بوده است. طبیعتا ما در این کار خیلی سعی نکردیم به فضای زندگی‌نامه‌ای و اتوبیوگرافی او نزدیک شویم اما در زمان پژوهش وقتی با جهان داستان‌هایش زندگی می‌کردیم طبیعی بود که با جهان او هم آشنا می‌شدیم. خودش هم می‌گوید که جهان داستان‌هایش نمی‌تواند متفاوت از جهانی باشد که زیست کرده و این دو باهم نسبتی برقرار می‌کنند و برای ما هم مهم بوده و با آن آشنا شدیم. هرچند در اجرا سعی کردیم تا جایی که می‌توانیم از آن فاصله بگیریم و در جهان داستان‌ها بمانیم که آنهم نسبتی با جهان زندگی خودش دارد. و خب زندگی گلشیری خیلی پیچیده بوده؛ هم قبل و هم بعد از آن و هم حتی در برخورد با جریان داستان‌نویسی و روشنفکری ما همیشه بحث‌های زیادی مطرح بوده است. گلشیری آدمی بوده که بالاخره در عین مهم بودن همیشه در همه حوزه‌ها در محاق هم بوده است.

دکتر على بابایى زاد روانشناس مطرح پس از تماشاى اجراى "زندانى خیابان دوم" دست نوشته اى درباره این اجرا منتشر کرد:

در زندانی خیابان دوم از نیل سایمون ما با فرد میانسال روبرو هستیم که هویت خود را از شغل و موقعیت اجتماعیش دریافت می داشته است.
داستان دارای چرخشی در وضعیت زندگی او و همسرش است.
با از دست دادن موقعیت شغلی مل، دچار بحران می شود و گمان می کنند که در شبکه از برنامه های از پیش تعیین شده ، جهت نابودی قرار گرفته است .
همسر او برای تامین زندگی به سر کار می رود و و مل از این وضعیت دچار ناخوشی گشته و نگران این است که آیا دیگر قهرمان زندگی همسرش در قالب خانواده ، در صحنه نمایش آپارتمانش خواهد بود؟!
گویا او در آپارتمان خود زندانی گشته و به واسطه بحران هویتی که در وی وجود آمده است، شروع به دیدن بزرگنمایی شدهء مشکلات اطرافش ... دیدن ادامه ›› می‌کنند.
سر و صدای همسایه ها ، دمای نامتعادل آپارتمان، آشغالهای های تلنبار شده، همه و همه او را همچون زندانی ای در آپارتمان خیابان چهل و دوم، برای بیننده به تصویر می کشند.
او نمی‌تواند محیط خود را کنترل کنند، در حالی که میل به کنترل محیط ناشی از از دست دادگی و عدم کنترل بر روی وضعیت روانی خود اوست.
سر و صدای همسایه ها و دو دختر مهماندار گویا نشان می دهند که در بحران میانسالی، او دیگر توان قبلی را ندارد و نمی‌تواند آنقدر جذاب باشد که همچون آن دو دختر، هر شب مهمان هایی ویژه داشته باشد.
آشغال های تلنبار شده گویا نمادی از احساسات و آرزوهای ناکام شده ای هستند که در طول سال ها، اکنون به واسطه مکانیسم دفاعی جابجایی و نمادگرایی در چشم او همچون هیولایی بلعنده خودنمایی می کنند.
دمای ناتنظیم آپارتمان، همان عدم خوش کوک بودن عواطف اوست که از سطح تعادل خارج شده.
دیوار های نازک آپارتمان نیز حکایتی سمبولیک از مرزهای روانی "من آسیب‌پذیر" خود است.
سرقت تمام وسایل، وضعیت او و همسرش را حادتر می‌کند.
گویا این وضعیت اشارتی دارد به انسان امروز که به جای "تجربه بودن" ، خود را با "داشته ها" سرگرم می کند.
"داشتن" یا "بودن" مسئله این است.
او که با جمع آوری داشته هایش خود را آرام نگه داشته بود، اکنون بعد از سرقت کامل، مسئله وجودی اش به صورت اضطرابی وجودگرایانه، نمود پیدا می کند و به سمت بحران روانی پیش می‌برد.
وضعیت کودکی که توسط برادر و خواهرش در طول اجرا تشریح می شود، نشانگر نوعی عدم بلوغ و بیش حمایت شدگی ای است که باعث رسیدن وی به وضعیت پارانویید می شود، شاید او نیاز دارد تا برای دستیابی به امنیت، همچون کودکی که بوده است، مورد حمایت واقع شده و دنیا برایش جلوه‌ای کمتر خطرناک پیدا کند.
برادرش که خود دچار مقایسه و کمبود نوازش می باشد علیرغم میل به کمک او، حسادت و تمایل به ویرانی اش را در سطح ناخودآگاه می پروراند.
در نهایت می توانیم در این نمایش بحران هویت انسان امروز را که به جای درک وجودگرایانه زندگی، به دنبال انجام موقعیت‌های موفق پیاپی است، دریابیم
و اینکه چگونه داشتن خانه ، وسایل رفاهی ،همسر و غیره شاید همچون مخدری دهه‌های از عمر را به سوی امنیت روانی کاذب سوق دهد.
در حالی که آنچه که لازم است رسیدگی به "معنای زندگی" دریافتن شواهدی جهت آن معنا به طور عمیق و درونی، به جهت دستیابی به "خودشکوفایی فردی" میباشد.

.
اجراى "زندانى خیابان دوم" همراه با استقبال تماشاگران به هفته دوم مى رسد
.
پیش فروش بلیت روزهاى تازه هفته دوم از امروز شنبه ٢١ بهمن ساعت١٢ ظهر در سایت تیوال آغاز مى شود.

جواد عزتى به صحنه تئاتر باز مى گردد
.
به گزارش روابط عمومى نمایش، جواد عزتى که در سال جارى فیلمهاى پر تماشاگرى همچون اکسیدان ، ماجراى نیمروز و آیینه بغل را در اکران سینما ها داشته پس از پنج سال دورى از صحنه تئاتر با نمایش "زندانى خیابان دوم" به تماشاخانه ایرانشهر مى آید. وى آخرین بار با نمایش شایعات اثر نیل سایمون در همین تماشاخانه به روى صحنه رفته بود.
.
بر اساس این گزارش، نمایش " زندانى خیابان دوم " با متنى از نیل سایمون با کارگردانى مه لقا باقرى و بازى جواد عزتى، رویا میر علمى، امیر کاظمى، مه لقا باقرى و ... از جمعه سیزدهم بهمن ساعت ٢٠:٣٠ در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر به روى صحنه خواهد رفت.
بزودى یک بازیگران دیگر و طراحان نمایش معرفى خواهند شد.

یوسف باپیری از اجرای نمایش «چشم‌های بسته از خواب» در سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان می‌گوید:

تمایل داشتم از استادم؛ محمد چرمشیر متنی را کار کنم.
نوع زبان برای ما بسیار دشوار بود چون در بخش‌هایی از نمایش دیالوگ‌ها بسیار به هم نزدیک بودند.
نمایشنامه «چشم‌های بسته از خواب» متنی پیچیده و سخت است.
بیشترین مدت‌زمانی که یک نمایش را اجرا کردم سی‌وچند شب بوده است.
عوامل مجموعه انتظامی بسیار به ما کمک کردند اما در میان تمام سالن‌هایی که در آن‌ها نمایش اجرا کرده‌ام، سالن استاد انتظامی بدترین سالنی است که تا امروز دیده‌ام!

https://t.me/joinchat/AAAAAD-TYn2UJVtC-FOhDA

یادداشت کارگردان

شاید یکی از بزرگترین دغدغه های تئاتر ایران از همان نخستین نگارش نامۂ آخوندزاده به میرزا آقا تبریزی، چگونگی گفتگو در باب تئاتر و اجرا بوده است. و اینکه توانایی ها و امکانات و سهم زبان فارسی در این گفتگو چه میزان بوده و یا می تواند باشد.
.
برای نگارش نوشتاری که بتواند توضیح دهد که یک نمایش چگونه کار می‌کند و یا چگونه اجرا و به فهم ما در می‌آید تا از قِبَل آن بتوانیم به این سوال پاسخ دهیم که چگونه در مورد یک اجرا گفتگو کنیم؟ و این که آیا زبان و دانش ما توانایی این گفتگو را دارد یا نه؟ به دانش-معرفتی نیازمندیم که با گذر از داده ها و اطلاعات در ساحت ایده، اندیشه و فکر عمل می کند. به همین دلیل هر نوشتنی نوعی فکر کردن است و دارای ایده-اندیشه ای، -هر چند که الکن و ناقص باشد- که از فرمی خلاق و نو و یا الگوی از پیش اندیشیده شده پیروی می‌کند.
اما بدون فکر کردن و اندیشیدن و فقدان ایده شرایط امکانِ وجودی هر نوشتاری محال و غیر ممکن به نظر می رسد.
.
اگر این فرض بدیهی را بپذیریم ... دیدن ادامه ›› که هر اجرای تئاتری نیز می‌تواند حمل کنندۂ ایده‌ای باشد که در فضا (مکان-زمان-زبان-بدن و اشیاء) جاری می‌گردد، رشد می کند، تغییر و یا تبدیل می شود و به سرانجام و یا انتها می‌رسد پس به روی صحنه بردن هر نمایشی نیز نوعی فکر کردن و اندیشیدن است که از الگویی پیروی می‌کند و یا فرمی پیشنهاد می‌دهد
.
من از همه کاربران و مخاطبین فعال تیوال دعوت می کنم که به دیدن نمایش ما بیایند و حاصل فکر و اندیشه و تلاش یک گروه کاملن جوان، و سخت کوش را در همۂ بخش ها از بازیگری تا طراحی و گروه کارگردانی و پشت صحنه را ببینند که تلاش می کنند، پیشنهاداتی داشته باشند
.
و از شما دعوت می کنم که با دیدن نمایش ما ( چه خوشتان بیاید چه بدتان بیاید) و نگارش نظرات و ایده هاتان درباره اش با هم گفتگویی را آغاز کنیم که ما را در چگونه اندیشیدنمان در باب اجرا یاری دهد.
یوسف باپیرى