رها غلامی سینما و تئاتر

از اونجایی که آدم قضاوت تو لحظه ام :))) اوایل حرکت های دوربین برام آزار دهنده بود که خب طبق روال قصه منطقش پیدا شد.
یک مورد دیگه که احتمالا اشکال از سرعت نت من بوده دو جا صدا با تصویر همخوانی نداشت.
در موردقصه ابتدا این طور به نظرم اومد که با اینکه ما فقط داریم بازیگرهای مرد رو می بینیم
اما قصه کاملا زنانه است. و چقدر هم خانم کلانتر موفق بودن در خلق حس و حال لحظه. واقعا جای تبریک داره.
یک مقدار که از تماشای فیلم گذشت و داده های فیلم در ذهنم ته نشین شد نظرم عوض شد.
این فیلم مینیمال از جنسیت فارغه و به مخاطب در چند دقیقه حجم فشارهای روحی که از بستر جبر سیاسی و اجتماعی حاصل شده رو نشون میده.
و تعارض بین ماندن و رفتن رو در ابعاد یک فینگرفود پیش چشم ما سرو میکنه.
دستمریزاد به همه عوامل، کارگردان، تهیه کننده و ....
و در پایان با تشکر از خانواده محترم رجبی :))))))