همینطور در هم و برهم و آشفته! انگار پریشانی توی ذات آدمهاست. هیچ وقت آرامش نداریم. می خواهیم و باز می خواهیم، از هیچ چیز راضی نیستیم و مدام هم به سر این جهان هستی غر می زنیم! انگار از یک جایی به بعد دستمان را رها کردند، مثل کودکی که در همهمه صبح شنبه بازار تهران رهایش کنی و بروی... ما انسان ها اینگونه پریشانیم...