دی ماه 1392 مرگ بر اثر ....
مهم نیست مرگ بر اثر چی باشه مهم اینه که میتونست نباشه یا اگه بود میتونست در نهایت آرامش باشه اگه همطناب و هم نوردی واقعی وجود داشت!!!
از روزی که یکی از دوستان در کامنتی گفت واسه تمامی اعضا گواهی صعود صادر میشه مدام فکر میکنم ،اول خیلی ناراحت شدم و این موضوع تلخ بود اما الان به این نتیجه رسیدم که برای چی نباید واسه تمامی گروه صادر شه؟!!! مگر نگفت (شانه ام را چون کوهی تکیه گاه همنوردم میکنم تا از من بالا روَد و به اوج رسد) مگه همه یه هدف ندارند، مگه یه نفر از خودش نمیگذره تا دیگری به قله برسه پس معنی همگروه چیه ؟ واسه گذشت مهمه گواهی صادر شه یا واسه قله؟
تیم چک ، تیم فرانسه ، تیم هند وتیم کره ....واسه هیمالیا مهم نیست از کدوم کشور باشی در لحظه ای تو رو در خودش غرق میکنه مگه اینکه........! درست جایی که شعار جهان بدون مرز میتونه تا حدی معنی پیدا کنه ما میون تیم خودمون هم مرز کشیدیم (مرزِ تیم اراک و تیم همدان ، تیم تهران و نفرات آزاد ،مرز بین نفرات خانم و نفراتِ آقا،مرزِ شرپای من و شرپای تو ،مرزِ اکسیژن من و نفس تو .....)
نمایش طراحی صحنه ی خاصی نداشت نه کوهی، نه دره ای ،نه برفی، ولی میشد سردی برفی که روی حضور تک تکشون نشست رو حس کرد میشد قله ای رو که اولین نفر روی اون پا میزاره رو ببینی و وقتی که باید با ای ایران ای مرز پرگوهر احساس غرور کنی این حس رو نداری چون عیسی رو میبینی تو کمپ، آره طراحی صحنه ی خاصی نداشت اما میشد اون دره رو دید که انسانیت درونش سقوط میکنه ... و حتی لبخندش برای گواهی صعود ....

تار موی یه کوهنورد می ارزه به تمامی قله های جهان