میشه گفت داستان نمایش در ادامه چشم هایی که مال توست با تفاوت تغغیر نام ها جزییاتی از این قبیل ، بنابراین لز اول داستان برای کسانی که اون رودیده بودن جذابیت بیشتری داشت...
موضوع داستان میشه گفت همان به اصطلاح سرطان گذشته از نوع عشق زنانه است...در مورد بهاره رهنما میشه گفت خوب بود نه فوق العاده در قیاس با کارهای اخیرش ( چشمها و یا آخریش عامدانه ، عاشقانه...) ، به نظرم بهترینش نبود ، پژمان جمشیدی هم با در نظر گرفتن اینکه برای اولین بار روی صحنه است خوب بود...
طراحی صحنه میتونست بهتر باشه ، موسیقی خوب ولی بسیار کم بعضی جا ها به نظرم خیلی میتونست کمک کنه .
در کل میتونم بگم لذت بردم و دوست داشتم...
پس نوشت :
( در مورد حاشیه ها و دوستانی که حدودا 1 ماه و بیشتر این صفحه و صفحات دیگر را مورد عنایت قرار میدهند باید بگم ، هیچوقت فکر نمیکردم ،این نوع صحبت ، این نوع بی احترامی را در تئاتر از افراد به اصطلاح روشنفکر به هر دلیلی بیبنم و بشنوم ... متاسفم برای این نوع ادبیات ، این نوع قیاس هاو ...)