جای من صندلی دو از ردیف یک بود. همه دیالوگهایی که تیمسار و سروان روی صندلی یا پشت پیانو می گفتند رو نشنیدم.
بنظرم تماشاگرانی که گوشه دیگه سالن نشسته بودند هم دیالوگ سرهنگ رو از دست دادن. اون فضای بزرگ صحنه سالن اصلی باضافه نحوه چیدمان دو صندلی که بازیگرها روش میشستن و حتما پشتشون به تماشاگرآن گوشه ها بود، بنظرم نمره منفی این اجراست.
سروان یه حرفهایی به سیندرلا میزد و من نمیفهمیدم و مردم یهو میخندیدن

تازه بعضی وقتا تصویر سروان یا تیمسار هم از دست میرفت!!!!