پل چوبی یادآور فیلم های عاشقانه- سیاسی دوران اصلاحات بود. همان زمان که جوان ها عاشق می شدند و در کنارش برای «آرمان»هایشان می جنگیدند. این ترکیب همیشه جذاب است. ترکیب جنگیدن برای آن چه ارزشش را دارد با عاشق یک نفر شدن.
این جا هم باز با چنین داستانی روبرو هستیم. جذابیت فیلم برای من همین بود. وقتی اتفاق های چهار سال پیش را تقریبن به خوبی در داستان خود جا داده بود و عشق و تردید و شک و خیانت را هم. گرچه شخصیت پردازی ها خوب نبودند و خیلی از آدم های داستان پا در هوا تا آخر فیلم نگه داشته شدند، گرچه فیلمنامه چندان قوی نبود اما در کل هم به خاطر صراحت فیلم و هم به خاطر نشان دادن آن چه باید نشان داده می شد، فیلم خوبی بود.