تئاتر دوست داشتنی ای بود...با میل دنبالش می کردی و زمان از دستت در می رفت..نور پردازی توی باور پذیر کردن مکان های مختلفی که نمایش توش اتفاق می افتاد نقش خیلی مهمی داشت و استفاده از ویدئو پروژکشن هوشمندانه بود. بازیگرا خوب تغییر شخصیت می دادند و می تونستی شخصیتهای زن و مردی که توی نمایشنامه بودن رو باور کنی و این کار ساده ای نیست..به نظر من از کار قبلی آقای پیروزفر قوی تر بود.