نوستالوژی شیرین خریدن همشهری پنجشنبه ها و با ذوق و شوق خوندن دوچرخه برام تازه شد. یادش بخیر: دوچرخه طلایی!
سپاس خانم داودی عزیز.

من یادم نیست کی متلود شد، ولی یادمه پنجم دبستان بودم که پیداش کردم و وقتی دوم راهنمایی بودم، کارت خبرنگار افتخاری رو با تمام افتخار توی دستم داشتم!
این دوره ای که شما میگین رو یادم نمیاد، نمی دونم شاید حتی متوجه این تغییرات نشده باشم!
برای من دوچرخه همیشه دوچرخه بود، دوچرخه ای که فقط برای نمایشگاه مطبوعات کودک و نوجوان، نمایشگاه مطبوعات و تولدش لحظه شماری می کردم که بهانه ای برای رفتن پیششون داشته باشم!
نمایشگاه مطبوعات از 10 می رفتم تا 8، یک ساعت کا نمایشگاه، باقی دمه غرفه دوچرخه که همیشه هم خانم حریری بهم می گفت، شراره بیا توی غرفه! و هترین لحظه من بود!
اون زمان ها فقط یادداشت های کوچیکم چاپ می شد و من دلم به همونا خوش بود!
عجب روزیایی بود! چه خاطراتی زنده شد!

البته برای من خاطره ای دور و زیباست، اما برای شما بیشتر از اینهاست، چیزی به اندازه زندگی. :)