به نظرم این کلیشه وصل کردن همه‌چیز به یک شمشیرزن ژاپنی که جدیدا "مد" شده است دیگر دارد از "مد" خارج می‌شود.
و این کار حتی قوام کافی برای وصل شدن به صحنه‌های آغازین یا پایانی را نداشت.
بازی‌های قابل قبولی از آقای شیشه‌بران و خانم عطایی دیدم اما در سایر بخش‌های نمایش نه موضوع پرکششی دیدم و نه بازی خوبی.
به طور خاص بازی آقای محمدی‌فیروز به نظرم خورند واژه‌ی "ضعیف" بود.
و در مورد بازی خانم شجاعی هم واژه‌ی "تمرین کم" به ذهنم می‌رسد.
تصور می‌کنم نقد صادقانه به این اثر کمک می‌کند.