نمایش «سفرنامه آبحی مظفر» در کارگردانی هوشمندانه‌ی قطب‌الدین صادقی، به‌گونه‌ای پیش می‌رود که هر جزء در هماهنگی کامل با دیگری قرار دارد؛ صحنه‌پردازی، میزانسن‌ها، و ریتم اجرا، همه و همه در خدمت روایت پرکشش آن هستند. رقص و آوازها نه صرفاً به‌عنوان عناصر تزئینی، بلکه به‌عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از ساختار نمایش عمل می‌کنند و انرژی خاصی به اجرا می‌بخشند. دیالوگ‌ها، با زبان طنازانه و لحنی موزون، به‌خوبی در فضای دراماتیک نمایش تنیده شده‌اند و موقعیت‌های کمیک و جدی را به‌درستی شکل می‌دهند. در این میان، بازی بازیگران نقطه عطف اجراست؛ ترکیبی از بیان قدرتمند، کنترل عالی بدن و اجرای بی‌نقصی که شخصیت‌ها را زنده و ملموس می‌کند. همه این عناصر دست به دست هم داده‌اند تا نمایشی بسازند که هم چشم را خیره کند و هم گوش را بنوازد.
هنر آفرین را هزار آفرین