با احترام خیلی مورد سلیقه من نبود و دوسش نداشتم..
به نظرم هر نمایشی در مرحله اول یه وجه داستانی دراماتیک باید داشته باشه و بعد بتونه وجوه فلسفی یا روانشناختی پیدا کنه.. یعنی اگه نمایشی نوشته و ساخته بشه که هدف، زدن حرف های فلسفی یا روانشناختی باشه به نظرم موفق نخواهد بود.. ایده اولیه جالب بود ولی این ایده حروم شده بود. به همین خاطر برای من خسته کننده و حوصله سر بر بود.. اتفاقات نمایش غداخوردن، و شطرنج بازی کردن و برنامه نوشتن و رقصیدن و لباس عوض کردن بود.. حادثه و مسئله داستان رو اگر سرکشی و عصیان منِ من در نطر بگیریم خیلی دیر رخ داد و اون پایان قابل حدس هم کاری از پیش نبرد. طراحی صحنه و نور و بازی ها خوب بود..

همگی خسته نباشید❤️❤️