بنگاه های شادمانی یکی از عناصر مهم نمایش ایرانی در گذشته بوده که معمولا برای قشر ضعیف جامعه نمایش هایی اجرا میکردند ، و چقدر از این موضوع خوشحالم که نویسنده و کارگردان این اثر آقای دکتر قطب الدین صادقی بهش اشاره داشتند.
اما موردی که بنده کم تجربه و کم سواد رو به وجد آورد ، استفاده از کمدیا دل آرته در یک نمایش ایرانی بود که بنظرم میتونه یکی از شاهکارهای تئاتر ما، اقلا در ۳۰ سال گذشته لقب بگیره.
ریتم و تمپو و کارگردانی و طراحی صحنه و لباس و موسیقی بسیار خوب و درخور اثر بود. بازیگران بسیار مسلط و پر انرژی و زیبا بازی میکردند و بازی اکثر نقشها به اصطلاح در اومده بود.
مظفرالدین شاه و افسر فرانسوی و الماس تا پایان اجرا همچنان میدرخشیدند.
خسته نباشید به آقای دکتر صادقی و گروهشون.
آقای دکتر امیدوارم بی مهری ها دلسردتون نکنه تا بازهم ما نسل جوان بتونیم اثرهای بیشتری ازشما ببینیم و کلی یاد بگیریم از علم بی پایان شما.
ارادت.