خانه عروسک از آن دست نمایشنامه هایی ست که هیچ وقت گرد کهنگی بر آن نمی نشیند و گمان می برم هرکس این متن اثرگذار ایبسن را خوانده یا اجرایی از آن دیده باشد، احتمالن با خود اندیشیده که نورا پس از ترک خانه و همسر خود، چه کرده است در این دنیای مرد سالار و زندگیش بدون حمایت یک مرد چگونه ادامه یافته است.
خانه عروسک قسمت دوم نوشته لوکاس نیث، دقیقن به همین نیت نگاشته شده که نگاهی دوباره به نورا بیاندازد پس از آنکه پانزده سال از رفتنش گذشته اما به دلیلی دوباره به شهر خود باز می گردد. متن از آن دست نمایشنامه های گفتگو محور است با تکیه بر کشمکشهای کلامی، که البته در دستان کارگردان، محسن علیخانی، به نمایشی بدیع و دیدنی بدل شده است. ایده اصلی کارگردان یعنی به کارگیری دو بازیگر برای ایفای هر نقش، یکی جوان و دیگری میانسال، براستی باعث شده تاقسمت دوم خانه عروسک، نمایشی خوش ریتم و دیدنی باشد. این ایده به اندازه کافی جذاب و تاثیرگذار هست که حرف زدن در موردش، بضاعتی بسیار بیشتر از بضاعت این متن می طلبد. صحبت در مورد سایر ایده های کارگردانی و دکور خوش ترکیب و کاربردی سینا ییلاق بیگی هم از حوصله این متن خارج است؛ اما حیف است از بازیهای درخشان بازیگران جوان نمایش حرفی به میان نیاید. گرچه بازیها می توانست یک دست تر باشد، اما شاید کارگردان این طور خواسته که تمایزی میان فضای بازیگران جوان و بازیگران میانسال، وجود داشته باشد. به هر حال گفتن درباره این نمایش خوش ساخت، نیاز به یک جلسه نقد و بررسی مفصل دارد. پایان کلام آنکه این نمایش حاوی چیزهایی ست که متاسفانه در تئاتر امروزی مان کمتر دیده می شود و آن چیزی نیست جز ایده های ناب کارگردانی و بازیگردانی که متنی کلام محور را به نمایشی جذاب تبدیل کرده است. حضور برادران فلاحت پیشه در نقش مدیر هنری و مدیر پروژه این نمایش قطعن در کیفیت خوب آن بی تاثیر نبوده است. خلاصه که دیدنش را از دست ندهید.