نمایش به دل بنده نشست و ارزشمند بود. از نقاط مثبت نمایش می‌تونم به استفاده حداکثری از از امکانات پایین، دیالوگ‌های روان، آثار ادبی انتخابی منسجم و روایت‌ مناسب اشاره کنم. اما از سوی نقاط منفی هم میتونم به شدت ابرازگری اشاره کنم مثلا شدت ابرازگری متن، شدت صدا، شدت فرهیختگی، شدت فرومایگی ( بخشی از شخصیت ها)، شدت بو (!)، شدت خاک ( به عنوان مخاطب هم خاک صحنه خوردیم بالاخره) شدت شروع و شدت پایان. من متوجه هستم که ابرازگری هنرمند نهایتِ « بودن» او هستش. اما لزوما این بودن رو با شدت یافتن عناصر فعال معنا نمی‌کنم. (گاهی فضا دادن به مخاطب برای رقم زدن جاهای خالی بیشتر مطلوب میشه. )
راستی برای من که آثار مولانا رو می‌شناسم، خاطراتی از من با جناب شکیبایی گره خورده و به موضوع علاقمند بودم، لذت‌هایی در گوشه کنار نمایش نهفته بود.
امیدوارم شاهد آثار دیگری از خانم توکلی در کرج باشیم.