من اجرای دوم آذر رو دیدم. قبل از تماشا منتظر بودم تا بازیگران دور میزی نشسته باشند و صرفا دیالوگ بگن. اما ما واقا اکت دیدیم. اونهم از نوع خوبش. جوری که میشد به خوبی تجسم کرد. حتی طراحی صحنه به نوعی وجود داشت و خیلی به برقراری ارتباط کمک می کرد. متن اثر هم که خیلی خوب بود و عمیق که بار کارگردانی خیلی خوب باعث شده بود تا لااقل من خودم تا ساعتها بعد از خاتمه کار دهنم درگیرش باشه . بازی بازی گران رو غیر از دو نفر دوست داشتم. تلفیق این شکل خاص از موسیقی با کار هم جذاب بود به خصوص با اجرای هنرمند جوان ارس عزیز. خیلی خیلی منتظر هستم تا اجرای اصلی روی صحنه بیاد.
فقط چیزی که من رو آزار داد این بود که درست سمت راستم یک آقای عکاس جوانی از ثانیه اول شروع تا ثانیه آخر، هر 10 ثانیه یک بار یک شات گرفت. یعنی به حساب من 420 شات و این یعنی هر 10 ثانیه صدای آزاردهنده کلیک کلیک توی گوش من . و از شانس بد سمت چپ من یک آقای مسنی حضور داشتند یا خوای بودند و مدام سر و بدنشون میفتاد روی شونه من و یا در حال ناله و نجوا از درد های بدنشون بودند ( ایموجی خنده )