نقدی طنز بر جامعه شناسی خودمانی و بازی های درجه یک . فقط امید که سالن های نمایش آنقدر امکانات قوی داشته باشند که وقتی یک نور سیمش قطعی دارد کارگردان مجبور نباشد تا پایان نمایش پشت آن نور بنشیند و سیم را تکان بدهد تا نور کار کند . این بیشتر از دیالوگ های تلخ و طنز سیاهی که بر جامعه متوسط و کارگر و فشار روی آن بود اذیت کننده تر بود