نگاهی به نمایش رها نوشتهی فیبی والربریج و کارگردانی محمدکیان اسماعیلی با بازی پریزاد سیف
جهان پُرآشوب اِمروز
مسعود توکلی*
تردیدی نیست که نمایش رها نمایشی کمینهگرا (مینی مال) است و تنها بر پایهی بازی یگانه بازیگرش استوار است. تکصندلی موجود بر صحنه نیز وسیلهای برای نماد تنهایی او میشود و همین صندلی گاهی چنان گریبان زن مستأصل را میگیرد که گویی بر جایگاه متهم نشسته است... پریزاد سیف، همهی این مفاهیم را تنها با یک صندلی و صدای یک مرد (بیژن بنفشهخواه) که در ابتدا و پایان نمایش شنیده میشود و نیز با همراهی نورپردازی بسیار خوب و به طور خیرهکنندهای،
... دیدن ادامه ››
به تماشاگر منتقل میکند... نمایش رها در پس سادهگی متعهدانهاش، انسان امروز و به ویژه زن را موجودی شکننده و به شدت آسیبپذیر نشان میدهد؛ انسانی که وجدانَش منکوب شده است و پول و سرمایه بر روحَش چیره گشته است. با همهی اینها، استیلای بیچون و چرای تک بازیگر نمایش بر صحنه و خلاقیت و باریک اندیشیهایش، دیدنی است و لذت تماشاگر را از دیدن این نمایش افزونتر میکند.
*منتقد و پژوهشگر سینما و تئاتر
بیست و نهم مهرماه هزاروچهارصدوسه