دو:
سیزیف به دلیل فریب خدایان، به عنوان مجازات ابدی محکوم می‌شود تا سنگی عظیم را به بالای تپه‌ای ببرد. اما هر بار که او به قله می‌رسد، سنگ غلتیده و به پایین می‌افتد و سیزیف مجبور است دوباره از ابتدا شروع کند. این تکرار بی‌نهایت و بیهوده، به عنوان نمادی از تلاش انسان برای رسیدن به هدفی دست‌نیافتنی و در نهایت بیهوده بودن تمام تلاش‌های ما در برابر ابدیت و مرگ تلقی می‌شود. آلبرکامو در مقدمۀ این اسطوره می‌نویسد: تنها یک پرسش فلسفی وجود دارد: چرا نباید خودکشی کرد؟
***
نمایش درکه ربطی به سیزیف و تفلسفِ کامو در مورد خودکشی ندارد.