به دلیل حجم زیاد نظرات منفی با انتظار بسیار پایین و‌ فقط به دلیل علاقه به متن رمان و بازیگرانی که بازیشون رو دوست داشتم از قبل و البته به یاد دوران اوج آقای دشت آرای با کارهایی مثل باغبان مرگ، سگ سکوت و تن تن و راز قصر مونداس که به شخصه برای من اجراهایی به یاد موندنی بودن تصمیم گرفتم یک فرصت به این اجرا بدم اما فوق العاده لذت بردم. نمی دونم اینکه با انتظار پایین به تماشای کار نشستم تاثیر گذار بود یا نه اما خوشبختانه ناراضی از سالن بیرون نیومدم. اجرا از لحاظ فنی هیچ مشکلی نداشت (عدم سینک بودن، نور، موسیقی و صدا) که البته من این رو پوینت مثبتی تلقی نمی کنم و به نظرم دیگه در شب یکی مونده به آخر لازمه ی کاره و عدم وجودش جای بحث داره! با اینکه سانس دوم بودیم هیچ خستگی ای در بازیگران احساس نکردم و تپقی هم نشنیدم. من برخلاف اکثریت نورپردازی و طراحی صحنه رو دوست داشتم و اگر دقت می کردید این یک اقتباس از رمان بود که در زمان حال اتفاق می افتاد و به نظر من احتیاجی به دکور کلاسیک نداشت. صدا و بازی بی نظیر خسرو پسیانی که یکی از دلایل اصلی من برای انتخاب این نمایش بود شبم رو ساخت و با احترام به دیگر افراد گروه به نظر من بهترین بازیگر روی صحنه بودند. هنگام رورانس که روی صحنه اومدند هنوز رد اشک هاشون رو می شد از صحنه ی آخری که در نمایش حضور داشتند و مال نمی دونم شاید حدود یک ربع قبل بود دید و این اگر غرقه در نقش شدن نیست پس چیه؟
خسته نباشید می گم به گروه اجرایی و اجراهایی درخشان تر رو براشون آرزومندم.
پی نوشت ۱: اکیپ محترمی که در وسط ردیف چهار سانس دوم پنجشنبه، ۲۹ شهریور نشسته بودید، اگر اینجا رو خوندید بدونید؛ قهقهه های بی دلیل شما در دراماتیک ترین و غیر خنده آور ترین لحظات نمایش ما و قطعا گروه اجرایی رو دیوونه کرد. به شما دوستان گرامی نمایش های طنز رو پیشنهاد می کنم! قطعا لذت بیشتری خواهید برد.
پی نوشت ۲: آقا یا خانم محترمی که وسط نمایش خوراکی باز کردی، یه خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است از طرف من تقدیم به شما!
پی نوشت ۳: گوشی محترمی که هنگام مونولوگ پایانی زنگ خوردی؛ مگه نمی دونی خودت باید خود به خود خاموش شی و دست بی صاحاب صاحب محترم رو خسته نکنی؟ تکرار نشه لطفا!