یک نکته ای رو تو نظرم راجع به این نمایش یادم رفت بنویسم برخی نمایش ها دنبال انتقال مفاهیم عمیق فلسفی و ... هستند یا ممکنِ صرفا دنبال سرگرم کردن مخاطب باشند(مثل نمایش های کمدی - موزیکال موجود) اما برخی نمایش ها فقط یک برش از یک موضوع را نشان می دهند که دغدغه سازنده (نویسنده و کارگردان) هست
از دیشب که فکرم مشغول این اجراست و البته نقدهای برخی دوستان را خواندم یاد یک نقل قولی افتادم: وقتی از پاسکال لوژیه در مورد دلیل خلق فیلم سراسر ناخوشی و جنونِ martyrs سوال پرسیدند، پاسخ داد: سیاهی، بطلان و افسردگی، آن‌زمان عمیقا با حزن هم‌نشین بودم، مکدر و اندوهگین از رنجِ تمام‌نشدنیِ بشر، تراژدیِ خونینِ بودن و زجر کشیدن تا به‌انتها و سوالی بزرگ که ما با درد و سرانجامِ آن چه می­‌کنیم؟
martyrs درباره‌ی شکنجه، آسیب‌دیدگی و آزار رساندن نیست، بلکه درباره‌ی "چگونگی‌های" درد کشیدن است.
درواقع سوال لوژیه از خود این بود که آن دردِ حداکثری مارا به کجا می‌رساند؟
آیا ضربه‌ای است که به الماس‌بودگی و تعالی می‌انجامد یا خُرد و پایمال شدن؟
این‌نمایش هم دغدغه ای است برای کارگردان و سوال اینکه آیا در مشکلات زناشویی می توان یک مقصر پیدا کرد؟ نقش اعتماد در رابطه چیست؟ تلاش برای نگه داشتن آدم ها منتج به چه می شود و خیلی سوالات اساسی دیگه...
مهمترین نکته این است که کارگردان و نویسنده نتیجه گیری نمی کنند، فقط سوال ایجاد می‌کنند...