با عرض سلام
اسم این نوع نمایش‌ها که بازیگران تک به تک مونولوگ می‌گن رو نمی‌دونم ولی در نقدی که بر نمایش تهران پاریس تهران شد و همین سبک رو داشت خونده بودم بهش پازلی گفته میشه
سبک پازلی در تئاتر سبک جذابیه ولی یک خورده داره تکراری میشه
نکته‌ی دیگه اینکه این سبک کار ریتم کوبنده‌ای می‌خواد اما قدرت بازی بازیگرها پاسخگوی این نیاز نبود و کار رو از ریتم انداخته بود
میزانسن، طراحی صحنه، رسیدن تکه‌های این پازل به هم خوب بود؛ اما قدرت بازیگران ازشون جا مونده بود
در دیالوگ‌هایی که بین آقای فتحی و خانم ثروتی درباره‌ی علاقشون رد و بدل شد، کیفیت داستان افت تو ذوق زننده‌ای داشت