استاد فرهاد آییش، روی صحنه بسیار تماشاییست. چشم به دنبالش می رود. آنقدر به کاراکتر روح می دهد که خواسته اش برایت اهمیت می یابد. کاش خانم سارتی
... دیدن ادامه ››
نمی رفت!! استاد به کنار، از محمد نادری باید گفت که در هر دو نقش درخشان بود. از قدرت صدف اسپهبدی و لحن آهنگینش، از شیرینی محمد معتضدی در نقش کشیش و تیم بازیگری گالیله
یاد و خاطره ی نمایش به یادماندنی سقراط زنده شد. کیفمان کوک شد. اما عیب می جمله نگفتی! دو مورد، طراحی حرکت در گالیله گیرا نبود و کمک شایانی به اجرا نکرد و دیگر آن که نمی دانم لیپسینگ چه جایگاهی در صحنه تئاتر دارد؟ در نهایت اما تبریک به شهاب الدین حسین پور که اثرش سربلند است و شعورمند.
نمایش گالیله روایت جهل آدمی است که بی پایان است. همچون دیالوگ پایانی نمایش:
من گالیلئو گالیله با همین چشم های نابینا می بینم انسان هایی در آینده را که در زندان فکر خود اسیرند. ( نقل به مضمون)