طراحی صحنه خلاقانه و بازی های قوی آقایان مرادی و محسنی از نقاط چشمگیر این اجرا بودند.
یک سوم پایانی نمایش ریتم و روایت؛ جذابیت زیادی داشت، کاش نویسنده/ کارگردان روایت ِ نشان در شروع و مواجهه ورودی تماشاچی با کار را اصلاح کند. آن چه در یک ربع آخر تیاتر اتفاق می افتد و تماشاچی را درگیر می کند بسیار جذاب تر است و می شود گفت که در ابتدا، کار نمی تواند قلابش را بیندازد و تماشاچی را بگیرد. به نظرم ابتدا ریتم کند است، تکرار زیاد است و بازی بیش از حد اگزجره و هیستریک.
تبریک مجدد به آقای کوهی و مرادی؛ دم شما گرم.