دیشب در رشت به دیدن نمایش فرم ‘گونگ’نشستم
یر عکس تجربه های سابق در این شهر برام خیلی خوشایند بود که در این کار به دکور ، نور و حرکت توجه ویژه‌ای داشته‌اند،
اما محتوای کار بسیار شعار زده و سانتیمانتالیسم بود، معمولا موضوع هایی ماننده ‘خلقت جهان’ ، ‘رویکرد زمان در انسان‌ها’ وزنه‌های سنگینی است که کار اولی ها به تله آن میوفتن، اما کارگردان در پایان گفت: از سال ۷۶ نمایش کارگردانی می‌کند…
گروه‌ بازیگری واقعا خسته نباشند،تمام تلاش خود را کرد اما چیزی که از بیرون پیدا بود ناهماهنگی و نداشتن ریتم صحنه بوده به همین دلیل من مخاطب را می‌دیدم که حصله آن سر رفته و شروع به صحبت کردن با بغل دستی خود می‌کند و یا با گوشی همراه خود کار می‌کند ( این مرگ نمایش است ) همان مخاطب در پایان ایستاده تشویق می‌کند ( این هم خیانت مخاطب به گروه نمایشی ‘گونگ’ است)
ارادت