شیزوفرنی یا اسکیزوفرنی یک اختلال روانی است که در آن فرد دچار توهم شدید و هذیان‌گویی می‌شود. فضا و عالَم خیالی و متوهم این بیماری دستمایه نمایشی با همین عنوان شده است که در آن به بیان طنزگونه یک سری اتفاقات می‌پردازد. نمایش، با همراهی موسیقی و آواز و حرکات موزون اجرا می‌شود به طوریکه بخش اعظم صحنه را گروه موسیقی اشغال کرده است.
سینا رازانی و امیر غفارمنش در نقش بیمار، هرکدام جداگانه در توهمات خود افراد و یا اشیائی بی‌ربط و یا باربطی را می‌بینند و با آنها به گفتگو می‌پردازند. به طور مثال معلم دبستانی که بر املای کلمات تاکید دارد ، ناصرالدین شاه، لوازم تحریر دوران مدرسه، پیامک‌هایی که ارسال نشده‌اند و حتی غروب جمعه و ...
نمایش با خوشامدگویی ای از جنس موسیقی و آواز آغاز می‌شود که به سبب صدای بالای سازها و عدم هماهنگی صداها کلمات اساساً قابل تشخیص نیست و تماشاگر را حیران و سردرگم می‌کند که چه چیزی درحال اجراست و این ناهماهنگی و بی‌سلیقگی در ابتدای نمایش توی ذوق می‌زند. در چیدمان دکور به جز یه تخت خواب و دو پاراوان سفید مورد دیگری به چشم نمی‌آید. کارکرد پاراوانهای سفید علاوه بر معرفی مکان به عنوان یک بیمارستان، برای نمایش توهم و سایه نیز جالب توجه است. بازی بازیگران هرچند چندان درخشان نیست ولی خدشه‌ای به کلیت و ماهیت نمایش که حرف زیادی برای گفتن ندارد وارد نمی کند.
ریتم اجرا تا قبل از حضور بیمار سوم خوب بوده و در پرده آخر این ریتم افت شدیدی پیدا می‌کند؛ (چک کردن گوشی توسط تماشاگران هرچند نمادی از ناآگاهی و عدم بلوغ فرهنگی آنهاست ولی از سویی می‌تواند نشانه‌ای از سررفتن حوصله و عدم کشش نمایش ... دیدن ادامه ›› هم باشد.)
در مجموع نمایش شیزوفرنی گویی با نگرانی از عقب ماندن ار قافله کنسرت نمایشها و گیشه خوبی که ایجاد کرده‌اند(اشاره به قیمت بالای بلیت) تهیه شده است و همچون بسیاری از نمایشها و فیلمهای سالهای اخیر با تکیه بر شوخی های جنسیتی زیاد و بعضاً تکراری سعی در گرفتن خنده از تماشاگر می‌کند و به عنوان سرگرمی صرف نیز چندان قابل توجه نیست.
پ.ن1: اجرای رقص سماع گونه هرچند کاملاً بی‌ربط به موضوع نمایش بود ولی چشممان را نواخت.
پ.ن2: اجرا با نیم ساعت تاخیر شروع شد و در میانه اجرا نیز اجازه ورود داده شد.