واقعا یه موقعایی که دلم تنگ میشه واسه سینما رفتن و می یام سری میزنم به سینما تیکت تا ببینم چه فیلمایی داره، دل زده میشم. باورم نمیشه که حتی یه دونه فیلم رو پرده نیست که ارزش یه بار دیدنو داشته باشه. کلا سالن های سینما مون تقریبا از دست رفته و فکر میکنم حتی کل سینما مون داره از دست میره. وقتی که ممنوع الکار میکنن خیلی از استعدادها رو خب همین انتظار رو باید داشت. و موندم که دلخوشی های کوچیک قبلی مون رو هم ازمون گرفتن. اضافه کنید قیمت بلیت ها رو. و جالب این که ما کلی فیلم قابل دیدن داریم الان که توی جشنواره های سال های قبل اکران شدن و هنوز به اکران سراسری در نیومدن! برین یه سرچی بکنین از سال 98 فکر میکنم هنوز فیلم هایی داریم که اکران نشدن. خب چرا واقعا؟؟ خیلی از فیلما ممکنه با گذر زمان یه جورایی ارزش شون پایین بیاد؛ نه از نظر هنری بلکه یه سری فکت ها و رویداد های اجتماعی. همون طور که الان دیدن فیلم های کلاسیک برای مخاطب عام خسته کننده ست چون مخاطب عوض شده.واقعا نمیدونم باید برم به کجا اعتراض کنم که این چه وضعشه.جشنواره فیلم فجری که همیشه با شوق نگاهش میکردم الان ارزنی ارزش نداره واسم. خیلی داره ترسناک میشه. من واقعا چقد باید جوونیم رو توی این اوضاع سپری کنم؟ جوونی ای که تو اوجش کرونا و صد تا فاجعه دیگه رو به چشمش دیده و تجربه کرده.چرا خودتون رو زدین به نشنیدن؟؟ کی باید پاسخ این سوالات منو بده؟ سوالایی که قطعا تو ذهن خیلی ها هست. چقد باید سوال بی جواب داشته باشیم دیگه؟ من فیلم با شخصیت میخوام، فیلم سینمایی با زبان سینما نه فیلم گیشه ای، چقد دیگه این فیلمای سطح پایین باید فرهنگ ما رو متنزل کنه؟ کجاست سینمای کیارستمی، پناهی، قبادی، مهرجویی،شهیدثالث،کیمیایی، اصلانی،بنی اعتماد و ... ؟ این نسل با استعداد جوون سینما امثال کاوه قهرمان و خیلی جوون ترای دیگه چرا حمایت نمیشن؟