نمایش سعی کرده بود تقلیدی موفق از نمایشهایی مثل اسب انسان کرده باشه اما متاسفانه به هیچ وجه موفق نبوده.
تعدد بازیگرها به جای اینکه به جذابیت کار کمک کنه باعث شلختگی و خامی کار شده تا حدی که یه جاهایی این شلوغی باعث سردرد میشه.
اگرچه ایده نمایش بد نیست اما این ایده گسترش پیدا نمیکنه و مخصوصا در نیمه دوم کار شدیدا خسته کننده میشه.
از طرفی پرداختن به فضای ذهنی جنون آمیز انسانها در سالهای اخیر به دفعات استفاده شده و همین باعث عدم جذابیت این فرم از نمایش شده.
نمایشنامه در انتقال پیام خود سردرگمه، ازطرفی میخواد سیاسی باشه ولی از طرف دیگر بسیار محافظه کاره، نتیجه اینکه اجرا پر شده از شعارهای سطحی.
اما یکی از بزرگترین ایرادهای کار هدایت بیان بازیگرانه. دیالوگهای تودرتو و نامفهوم که در یه لحظاتی واقعا آزار دهنده میشه.