متنی قوی در دست گروهی متعهد که تلاش ستودنی شان در همه جنبه ها چنان تماشاچی را همراه میکند که تازه پس از پایان نمایش میفهمی که صندلی های خشک چه بلایی سرت اورده اند. و البته شباهت با نمایش کابوسها انکارناپذیر و گریزناذیراست چرا که هنرمند فرزند زمانه خویش است و درد را باید گفت حتی به صد روش مختلف گرچه کابوس ها در رابطه با هنرمندانی بودکه سکوت میکنند و همکارها راجع به همکارانی که مشروعیت می بخشند به جنایات