نیم نگاهی به< فیلم دیدن این فیلم جرم است>
اثر رضا زهتابچیان
موضوع و روند این فیلم حواشی زیادی داشته است و به همین دلیل در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر به مدت ۲ سال در صف پخش بود
این فیلم اولین تجربه رضا زهتابچیان از که دست روی موضوع حساسی گذاشته است که قبل‌تر از آن در سینمای ایران کمتر کسی با آن پرداخته است و ایشان به دلیل فیلمنامه و متنی که در اختیار داشت در القا کردن و انتقال پیام فیلم محدودیت بسیاری داشت
دقایق ابتدایی این فیلم که با دیالوگ‌هایی بین هانیه و احسان امانی شروع می‌شود به صورت غیرمنطقی بوده و دلیلی برای ورود به نهادهای مختلف به داستان‌های فیلم گنجانده شده است اما بعد از گذشت چند دقیقه فیلم داستان روند و مسیر خود را پیدا کرده و ریتم خوبی می‌آورد و پیشرفت آنچه که به کلیشه‌های فیلم این ژانر در سینمای ایران تبدیل شده است به بزرگترین نقطه قوت فیلم بدل گشته که منجر به غافل‌گیری مخاطب در نکات کلیدی آن شده است از نقطه قوت اصلی فیلم گفتیم اما باید سری هم به بزرگترین نقطه ضعف آن یعنی شخصیت اصلی بزنیم شخصیت امیر از همان ابتدا ایراداتی دارد که نیمی به فیلمنامه و نیم دیگر آن به انتخاب بازیگر مربوط می‌شود دیالوگ‌های او با شخصیتی که نویسنده سعی در خلق آن داشته و نقش کلیدی او در انتقال پیام اصلی در تضاد بوده و مهم‌ترین بخش اثر را به شخصیتی بلاتکلیف تبدیل کرده است اما در نیمه‌های فیلم و با ورود دیگر نهادها وارد فاز جدیدی شد و شکل جدیدتری به خود می‌گیرد و بازیگران نقش‌های فرعی خود ... دیدن ادامه ›› را به بهترین شکل به اجرا می‌گذارند و با ارائه اطلاعات بیشتر به مخاطب و شخصیت‌ها تعلیق خوبی را به وجود می‌آورند و مخاطب را به زیبایی غافلگیر می‌کند و مخاطب بطن فیلم می‌کشد اما داشتن شعارهای تکراری و محدودیت و متنی که نمی‌گذاشت که مخاطب به درک درستی از زیر متن برسد

به طور کلی فیلم دیدن این فیلم جرم است می‌تواند شما را به مدت یک و نیم ساعت سرگرم کند و شما را تحت تاثیر بگذارد به این دلیل که دو ارگان دولتی با هم وارد درگیری می‌شود و موضوع جدید برای مخاطب است اما این فیلم به هیچ عنوان با هدف سرگرم کردن و می‌خواهد حرف جدیدی بزند اما به دلیل محدودیت‌های ممیزی و تا حدودی بی‌تجربگی و متن ادیت نشده که در آن شکست خورد و ثمره‌ای که انتظار می‌رفت برآورده نشد