با احترام به تمام دوستانی که کامنت های مثبتشون باعث شد نمایش رو ببینم باید بگم نمایش رو اصلا دوست نداشتم. ای کاش در سالن های تاتر هم امکان خروج از سالن وجود داشت. دو ساعت تو دورهمی دوستانه ای که هیچ جذابیتی برام نداشت گیر کرده بودم. دو ساعت مملو از دیالوگ های روزمره که نه لبخندی رو لبم آورد و نه حتی لحظه ای متاثر شدم. خنده های بلند و بی دلیل بعضی از تماشاگرها واقعا عذاب آور بود.
برام سواله نمایشی که حرفی برای گفتن نداره چرا باید این قدر طولانی باشه؟ فلسفه اینهمه داد و بیدادهای بی دلیل آقای وحید آقاپور چی بود؟! "خبری از او نیست" چه ارتباطی با محتوای نمایش داشت؟

سالن نمایش از همه نظر عالی و بازی ها خوب بود؛ و ممنون از آقای قاسمی عزیز که باعث شدن تحمل این دو ساعت کمی آسون تر شه.