مثل بیشتر کارهای آقای افشاریان متن از اجرا خیلی جلوتر بود، بالا پایین شدن تن صداشون گاهی بدون ضرورت متنی آزاردهنده بود. فکر می‌کنم برای شکوندن دیوار چهارم یه سردرگمی به وجود اومده بود (هم برای مخاطب هم برای اجرا کننده) و می‌تونست اصلاح بشه (یا کلا حذف، ضرورت وجودش رو نفهمیدم). طراحی صحنه و نور ساده و کافی بود و به دل می‌نشست (خیلی خوب بود که کاراکترها ثابت نبودن و چهره‌شون رو تماشاچی‌های دو طرف می‌تونستن ببینن). در نهایت موضوع مهمی بود که بهش پرداخته شده بود و تئاتری دغدغه‌مند بود.
خسته نباشید به همه عوامل.