فکر کنم اولین فعالیتم در تیوال بعد از ۸ سال است. خوشحالم دوباره اینجا پیام می گذارم.
کابوس های آنکه نمی میرد روایت دیروز و امروز و فردای این سرزمین است. روایت جهل. روایت استبداد. روایت خون و قتل و اعدام. انگار سوار ترن هوایی هستیم و مسیر یکسان است اما با هر دور سرگیجه و بعد بی حسی بیشتر به سراغ ما می آید. مطالعه مان که صفر است ولی چه خوب بر صحنه تئاتر از دهخدا و جهانگیر خان صور اسرافیل صحبت می شود و باید بیشتر از افراد فرهنگی و روشنفکر آن زمان، زمان مشروطه و دوره پهلوی، گفته شود. تعداد این افراد بی شمار است
کابوس های آنکه نمی میردفقط به متن قوی بسنده نمی کند. این اجرا یک‌‌ کارگردانی فوق العاده دارد که مخاطب را با خود همراه می کند. کابوس های آنکه نمی میرد برای من جزو بهترین تئاتر های بعد از زمان کرونا بود. اجراهای بعد از کرونا دچار رکود فرم و محتوا شده بودند اما این اجرا به نظرم روح تازه ای داد به تئاتر.
نادر فلاح هم یکی از بهترین بازی های سال ۱۴۰۲ را رقم زد