صادقانه انتظار دیدن یک نمایش معمولی رو داشتم ولی با هر لحظه ی جلو رفتن کار تو لیست یکی از خوش ساخت ترین نمایش هایی که دیدم قرار گرفت
از متن بگم که در عین سادگی جذاب و دلنشین بود و بعد اینکه متوجه شدم که حتی اقتباس هم نیست بسیار برام ارزشمند شد. متنی که در ستایش زن و زیبایی های عمیق و نهفته وجودش است. کارگردان کار بدور از زیاده گویی و نماهای پیچیده در زمانی حتی کمتر از یک ساعت تمام آنچه که خواسته بود رو روی صحنه آورده بود و البته طراحی میزانسن ها در عین سادگی بجا و پخته به این مهم کمک کرده بود

و اما صحبت بازیگری که به میان میاد اولین نامی که به ذهن می آید مجسمه سخن گوی طناز نمایش هست که با بازی جسورانه و غیر متظاهرانه خود هر لحظه بیشتر از قبل ما را جذب نمایش میکرد. میمیک ها و واکنش ها و بیان صریح بانوی مجسمه هر لحظه ما را از این باور که او فقط یک مجسمه است دور میکرد و تاثیر جایگاه زنان را در زندگی مان باور پذیرتر میکرد. هنرمند مجسمه ساز نیز بسیار بازی روانی داشت و تعاملش بعنوان خالق با مجسمه بسیار باورپذیر و جذاب بود

و اما کمی نقد طراحی لباس و نور واقعا میتونست بهتر باشن و البته امیدوارم نمایش های بعدی این تیم خوب رو در سالن بهتری ببینم
در اخر واقعا دمتون گرم که تو این شرایط سخت چنین کاری رو روی صحنه بردین. شاد پیروز و سربلند باشید