به بهانه ی اجرای نمایش هتل پارادیزو

موندم بگم خستگی و دلزدگی کارهای اجرا شده ی چند ماهه اخیر رو به فراموشی میسپاره یا اینکه یاداور ضعف تئاتر ما میشه و تاسف و ضعف برای وی مجسوب میشه . بخصوص در تئاترهایی فیزیکال که عمدتا با شیوه های تئاتر بدون کلام آمیخته است . کلامی تو این نمایش نداریم و همه چی بر مبنای پرفرمنس هست . نگاه تیزبین و جز بین از شاخصه های این کار خوب بود و البته بازی های بسیار زیبا و توانمندانه با استفاده از درگیر شدن تمام عضلات بازیگران .
بنظر من همه چی عالی بود و هر کی نره کار رو ببینه یکی از بهترین هارو از دست داده .