همچنان در اعماق خودم فرو مانده ام غوطه می خورم و دست و پا می زنم اما نمی توانم سرم را بیرون بیاورم و سینه ام را از هوای سلامت بخشی پر کنم. خیلی تقلا می کنم اما شاید تقصیر من نباشد هوا مسموم است، از ظلم، سیاه و غلیظ است. خودکامی و جهل و تعصب بیداد میکند. چه تاخت و تازی میکنند!
روز نوشت شاهرخ مسکوب 1358/6/17 در کتاب (روزها در راه)

اینجا زن از هر طبقه که باشد، هویت تاریخی و اجتماعی ندارد. ارزش تاریخی و اجتماعی هم ندارد و همه ی روابط اجتماعی و همه ی آداب دینی و هنجارهای اجتماعی، ناچیز بودن زن را تقویت می کند. ستم تاریخ بر زن ایرانی بیش از ستم تاریخ بر اهل ایران است.
شب هول - هرمز شهدادی