یادداشتی برای نمایش "شکوفه های گیلاس"
هنرِ بودن در اکنون
درود بر تیوالی های عزیز
دیشب به تماشای "شکوفه های گیلاس" نشستم. چندی پیش و به واسطه ی بازی Ghost of Tsushima که البته فیلم آن هم منتشر شده با هایکو و حال و هوای روزهای دور ژاپن آشنا شده بودم. شاید دغدغه اصلی این تئاتر، هنرِ بودن در اکنون باشد؛ هنری که اکثراً با آن بیگانه هستیم. یا در گذشته غرق شده ایم یا در اضطراب آینده روزگار می گذرانیم و اکنونِ خود را با دستان خود نابود می کنیم. همه به خوبی می دانیم که باید در حال زندگی کرد اما چند درصد از ما به این اصل، پایبند هستیم؟
هر دو بازیگر این نمایش بسیار هماهنگ و درخشان بودند و استفاده از حروف بر عکس برای شخصیتِ سایه جالب بود. اگر درست متوجه شده باشم، در این نمایش هم به مانند سایر آثار آقای مساوات 4 دقیقه و 33 ثانیه سکوت رعایت شد اما بدون شک این میزان وقفه در شکوفه های گیلاس خیلی خیلی لذت بخش تر از همین میزان وقفه در نمایش بیگانه در خانه بود. قطعاً دو بار تماشای این نمایش حس خیلی بهتری نسبت به یک بار دیدن آن منتقل می کند اما خوشحالم این تجربه دلنشین را آن هم در روزهایی که به این تلنگر نیاز داشتم، از دست ندادم.
جملات ماندگار این اثر و سایر گفتنی ها را پیش تر اعضای محترم تیوال با قلم شیواتر و با نکات حرفه ای تر بیان کرده اند؛ فقط کاش بیشتر به سکوت و اکنونِ خود توجه کنیم. برای همه عوامل گروه که برای این اجرا زحمت کشیدند، آرزوی موفقیت های روز افزون دارم.