وودی آلن را می توان اینیشتین دنیای هنر نامید کسی که برنامه های ساده در زندگی او مانند ساز زدن شبانه دریک شب هفته یا دیدن بازی بسکتبال را ترجیح می دهد به دیدن مراسم اسکار البته اگر همزمان شوند از طرفی در جایی آگاهی وعلاقه خود را به دستاوردهای علمی بشر از جمله مکاتب روانشناسی پنهان نمی کند و فعالیتهای او را اساتید در ردیف کمدی مدرن قرار داده اند.نویسنده این نقد به یاد دارد که در دهه ۷۰ و۸۰ به دنبال کتابهای چاپ قدیم در بازارسیاه کتاب بود اما اکنون به لطف فضای مجازی و پادکستهای علمی ناگهان پنجره ای باز شده است و قشری از جامعه تشنه ما را در حال سیراب کردن هست ،که اینجا وودی آلن با آن کار دارد و در زندگی واقعی خود هشدار دوری از توهم علم وغره شدن به آن را به ما گوش زد می کند ،پس در این نمایش توصیه می شود این قسمت بولد شود چون به موازات داستان ، نمایش بیماریهای دوشخصیتی ،وسواس و...بیش از اندازه و حواس پرت کن شده است،انتقاد داستان به قشر عام جامعه می تواند در ردیف دوم قرار گیرد ،اما چرا در رتبه دوم؟با توجه به آگاهی وودی آلن به فلسفه ما باید پیش برویم ،در نگاه هگل به جامعه که به فلسفه دیالکتیک شهرت یافته ،قشر عوام نیز نقش خود را در تاریخ دارند ،ما حوادث را می سازیم نه تاریخ را ،این تاریخ هست که ما را پیش می برد ،سر بسته بگویم اگر ۱۰۰۰ سال قرون وسطی وجود نداشت واین سیر تاریخی نبود قوانین کشورهای مترقی به این گونه نبود،البته که باید آگاه سازی انجام شوداما قرار نیست کسانی که دستی بر آتش دستاوردهای بشر دارند از نا آگاهی عوام برنجند ،هر کسی در یک محله ،خانواده و شرایط خاصی رشد می کند.بر گردیم به نمایش ، هر دیالوگ اشاره به یک مکتب روانشناسی ،جامعه شناسی ،سیاسی و ... داشت ،به موازات داستان یک روانشناس می تواند بنشیند و مروری بر درسهای خود داشته باشد ،یک جامعه شناس ،فیلسوف و...هم همینطور ،این حجم از پیامها در دیالوگها پسندیده نیست چون نام وودی آلن پشت این نمایش قرار گرفته شایسته بود قسمت (قشر تحصیل کرده ، متوهم علم وحتی مجرم) همانگونه که وودی آلن با کمدی آنها را نقد میکند ،برجسته گردد،در قسمتهایی از نمایش این موضوع مشاهده شد .اگر نام وودی آلن مطرح نبود این نقد وارد نبود.از طرفی اصراری بر نمایش یک اثر عین نسخه اصلی آن نیست اما ... دیدن ادامه ›› این انتظار می رود جهانبینی کلی خالق اثر ، بومی سازی ، شبیه سازی و در نهایت پیام خاصی به مخاطب رسانده شود.انتخاب موضوع در شرایط کنونی جامعه به جا بود ، اما از طرفی در نقطه مقابل توهم علم ،جای شک هست که این نمایش موجب گیج شدن و از دست دادن اعتماد به نفس جوانان نشود،چون فقط یک دور مطالعه آثار و دستاوردهای بشر بصورت روزنامه وار به عقیده نویسنده این سطور، حداقل ۴۰ سال زندگی را طلب می کند ،پس ضمن تشکر از دست اندرکاران جوان اما پیشتاز این اثر ،دعوت میکنم دست آنهایی که از قافله عقب مانده اند را بگیرند،فکری وتدبیری شود که جوانان نیز آهسته آهسته دست به قلم ببرند و اعتماد به نفس نوشتن را بدست آوردند ،به قول دوستان آهسته برو تا ما هم برسیم ،این جمله را بعنوان تعریف ضمن نقد نوشته شده از من بپذیرید،خرد یارتان.سعید حسن پور