بعد از نمایش بیست متری جوادیه که با وجود گذشت سالها، هنوز اثرات بد دیدن اون اجرا در من هست. این بدترین نمایشی بود که رفتم، متاسفانه دوست بسیار عزیزی را هم به امید تیاتری شدن همراه خودم برده و به اصطلاح تیاتر اولی بود که بعد اجرا ازش عذرخواهی کردم گفتم اینو نگذار پای اون تیاتری که من برات تعریف کرده بودم، اینم مهمون من باش، فکر کن با کسی رفته باشیو نتونی همون ابتدای کار بلندشی بیای بیرون، با پایان هر اپیزود بگی بعدی احتمالا خوب میشه و نشه! حتی شک کردم با توجه به کامنت هایی که تو تیوال خوانده بودم که شاید اجرارو اشتباه اومدم، اخه مگه میشه؟! اون کامنت ها کجا این اجرا کجا، چرا اون خنده و گریه که میگفتنو من نمیفهمم! چرا اینکار کاندیدا شده؟! یعنی اینقدر کارهای جنگی ضعیف بوده! یاد نمایش هایی که از جنگ دیدم افتادم (خنکای ختم خاطره، اخرین نامه) چقدر تفاوت… حتی نگاهتونو از این زاویه به جنگ دوست نداشتم ، شاید از دید شما خلاقیت بوده، شاید رده سنی باید برای کار انتخاب میکردید مثلا زیر ١٦سال! نه کارگردانی ای دیدم نه بازی خوبی نه طراحی لباس نه گریم نه متن خوبو جدیدی ،شاید کمی دکور که اونم یونیک نبود، یاد اجراهایی که جسته گریخته اینور اونور از اجراهایی که داخل سینماها میشد افتادم،
خلاصه که از دید من "منفی پنج از پنج ".
و فقط براتون آرزوی پیشرفت میکنم.