هانکه و فن تریه مریض های دوست داشتنی هستند.
مدلی که مخاطب رو به چالش میکشید و آزار میداد مثل فانی گیمز بود؟

درود یاسرجان..
بله البته منظورم دریافت اثر و قیاسش در ادراک مخاطب هست اما این به معنای محدود کردن اجرا نیست..اساسا وجه مهمی از هر اجرا کنش یا واکنش مخاطب هست... و قابل انکار نیست.. بخصوص در یک اثر معناگرا، ظرفیت های زیادی از اون با مخاطب و ادراک اوست که کامل می شه..
اینطور بگم که در ساحتِ اجراهایی اینچنینی که 1/ شامل یک پروسه تمرینی_اجرا تا اجرای نهایی در برابر و حضور مخاطب هست و 2/ با وجود مولفه های تجربه ورزی، و سراسر رمزگذاری شده، ما با وضعیتی از تئاتر و نمایش روبرو هستیم که تنها در لایه های متعدد آن چه در صحنه و در حال اجرا و تماشا و چه قبل و بعد از اجرا هم جریان و امتداد داره، قابل تحلیل‌ و واکاوی‌یست.
بخش ... دیدن ادامه ›› مهمی از نظرم این بود که نمایش هایی هستند که کاملا می توانند تماشاگر را با غافلگیری از تحریک یا تاثیر بخش های مختلفی از جهانش، تحت اثر خودشون قرار بدهند.
گاهی ممکنه مخاطب صرفا غریزی مواجهه بشه و اثر بگیره گاهی با رمزشکنی ها و تداعی هایی که از نشانه ها داره.
گاهی تنها این آشوب و حرکت بدن ها که بقول رانسیر بدن فعال جامعه است، موجب لذت و درکی ویژه میشه و گاهی با کلیت اجرا، با همان اتمسفر ازلی و انسان نخستین تا انسان امروز ...ارتباط برقرار می کنه
" هیچ میان ما" هم نمایشی اجتماعی و سیاسی است و هم تجربه گرا.. هم می تواند پر از حرف و گفته باشه و هم شلوغ و سرریز از درهم ریختگی معانی ... باید دید چه قلابی از این اجرا مخاطب را گیر می اندازه..

ارادت آقا .