من معتقدم هر انسانی می‌تونه با این نمایش ارتباط برقرار کنه. سراسر این نمایش از چالش‌های روزمره ما انسان‌ها با خود (های) درونیمون صحبت می‌کنه و تلنگرهای بجا و دقیقی بهمون میزنه. یکی دیگه از جنبه های مثبت این نمایش اینه که تو انتخاب بازیگرانش دقت شده و اون پیام‌های سمبلیک نمایش رو میشه تو انتخاب بازیگرانش هم به وضوح دید. به نظرم باید شکرگزار شکل گیری چنین نمایش نامه‌ای در ادبیات معاصر ایران باشیم. خوشحالم که به تماشای این اثر فاخر نشستم. امیدوارم مخاطبان دیگه هم فرصت رو از دست ندن و برای دیدن این نمایش وقت بذارن. با آرزوی موفقیت برای تمام هنرمندانی که دلسوزانه در تلاش هستند تا فرهنگ ادبی کشور رو ارتقا بدن.