کهبد تاراج را سال هاست که میشناسم ، او نمایشنامه نویس و کارگردانی هست که از همه زرق و برق ها و عناوین و خودنمایی های یک نویسنده و کارگردان میگذرد تا بازیگرانش بدرخشند ، یکه تازی کنند و گاهی نمک خورده و نمک دان بشکنند ، به عنوان یک بازیگر که سال ها تئاتر کار کردم بار دیگر با دیدن نمایش یاماها حسرت کار کردن با کهبد تاراج به دل و جانم نشست ، وقتی یاماها را در سالن قشقایی دیدم نفسم بند آمده بود ، بغض راه گلو را گرفته و اشک در چشمانم حلقه زده بود ، حسادت شیرین به بازیگرانی که این فرصت دست داده بود که بتوانند مونولوگ های عجیب ، خاص ، کم نظیر و منحصر به فرد کهبد تاراج را اینگونه درخشان و بینظیر اجرا کنند ، لذت ببرند ، زندگی کنند و تماشاگر را از دنیای بد این روزها جدا کرده و به دنیای دیگری ببرند که اگر آن دنیا هم زیبا نیست اما کهبد تاراج با هنری که خاصه متعلق به خودش ، تفکرش و قلمش هست آن را برایت تبدیل به یک نوستالژی زیبا میکند که دل کندن از آن برایت آنچنان سخت میشود که وقتی نمایش تمام شد حالم به طرز عجیبی آنقدر خوب خراب بود که نفس هایم به شماره افتاده بود ، ضربان قلبم را در گلویم پشت بغض فرو خورده ام حس میکردم و میخواستم ساعت ها همان جا بشینم زار زار گریه کنم و در همان دنیای نمایش باقی بمانم و به این جهان بازنگردم . کهبد تاراج نویسنده و کارگردانی هست که هرکاری بکنی نمیتوانی در کارهایش به عنوان بازیگر بد باشی او به گونه ای مینویسد و کارگردانی میکند که این فرصت را از هر بازیگری هرچقدر هم که بد باشد میگیرد و او را وادار به درخشش میکند هرچند که در یاماها هر سه بازیگرش بدون شک از بهترین های تئاتر هستند ولی از همیشه خودشان فراتر و بینظیرتر ظاهر شده اند . تجربه دیدن یاماها رو از دست ندین ، تجربه دیدن تئاتر به معنای واقعی کلمه ، تجربه شنیدن دیالوگ های گوش نواز ، تجربه دیدن بازی های رشک برانگیز مازیار ، لبخند و مرجان ، تجربه شنیدن صدای سوسن ، صدای موتور یاماها ، نوستالژی های تلخ و شیرین ، قصه ای عجیب ، غمگین و به شدت دلنشین