دیشب اولین فیلم بلند محمد کارت رو دیدم، از دیدِ من فیلم خوبی بود، داستان روایت میکرد، گره داشت و بعد از مدتی گره باز میشد، تماشاگر و همراه میکرد، بازی های به شدت خوبی داشت، علی شادمان فوق العاده و مهدی حسینی نیا(نقش مصیب) که من خیلی بازیشون رو دوست داشتم، کاراکترهای اعضای خانواده خیلی خوب و باورپذیر بودش به خصوص پدر داستان مثلایه جمله معروفی داریم که اکثرمون شنیدیم انشالله دست به خاکستر بزنی طلا بشه ( ولی نوع حس جمله و بیانش اصلا خیلی حداقل برای من توی فیلم تاثیرگذار بود ) ، نقش هاشم که امیر آقایی بازی میکرد هم در نوع خودش جالب و تاثیرگذار بود . کلا یه منتقد نوشته بود کاش جایزه گروه بازیگری داشتیم که به شدت موافقم......
اتفاقا به نظرم با اینکه فیلم اجتماعی بود و محل اتفاقات فیلم پایین شهر بود ، فیلم دچار جوزدگی نشده بود و روایتگر منصفی بود.
من تنها مشکلی که با فیلم داشتم و اون هم بر اساس نظر شخصی خودمه این بود که آیا واقعا سیاه نمایی و ته چاه انداختن شخصیت های انسانی تا این حد اون هم گنده لات هایی اینجوری درسته ؟! آیا واقعا نشون دادن مرگ انسانیت تو این افراد ایده خوبیه؟!
* و در آخر باز هم میگم من فیلم رو دوست داشتم و با توجه به فیلم هایی که تا الان دیدم، میتونم بگم بهترین اتفاق جشنواره سی و هشتم بود ولی به قول یکی از دوستان که نظرش رو خوندم چی شد که ما از دیالوگ های زیبای علی حاتمی و پروش انسانیت رسیدیم به این منفی گرایی و مرگ انسانیت!!!!