یادمه توی فیلم "دو زن" تهمینه میلانی، هربار یه بلایی سر نیکی کریمی میومد مامانش می گفت: "حالا مردم چی می گن؟!"
خانه پدری هم اتحاد چند نسل ست برای پنهان کردن خون+آبروداری
اینقدر سر این فیلم داستان درست شد که توقع دیدن فیلمی خیلی متفاوت با صحنه های خیلی وحشتناک داشتم. اما فیلم معمولی بود.
ظاهرا توقیف به دلیل دخترکشی توسط خانواده بوده. خب مگه نمی کشن؟ مگه این ناموس پرستی ها و جهل ها همین الان سال 2019 که یه سری دارن میرن مریخ، اتفاق نمیفته؟
اما در مورد فیلم، معمولی بود و حتی گاهی شلخته. گرچه زلالی داستانگویی آقای عیاری رو داشت. بازی ها یکدست نبود.
خط اصلی داستان و اتفاقی که افتاده بود درگیر کننده و عمیق بود اما نحوه مطلع شدن افراد (در طول سالها) از قتل، دارای چالش نبود.
در مورد صحنه قتل (که ظاهرا بعدا سانسور شده یا کم شده اینو نمی دونم)، دردناک بود که باید می بود، اما همزمان یاد این جمله افتادم، " آنقدر عزا بر سرمان ریخته اند که فرصت زاری نداریم." و این برام از اون صحنه دردناکتر بود.