در این هجوم آهن و دود و با حجم نامتعارف اتوموبیل های گسیل یافته به خیابان هایی که اصول شهرسازی را در خود رعات نکرده اند به گالری هور میروم تا با دیدن آثاری که نام هنرمدی بزرگوار را به عرصه دیدار می گذارد به تیمار و تسکین روان و اندیشه خود ره جویم. به هر روی از پله های گالری پایین می روم و با سکوت خلوت حکفرما بر محیط حاکم ((خود را به تمامی بر آن می افکنم)) هنوز از دیدن اثر دوم فارغ نشذه ام که ناخودآگاه کاغذ سفید رنگی که در وسط اثر به طرز ناخوشایندی چسبیده، چشم انداز را به طرز عجیبی تغییر می دهد با تعجب و با پرسشی که در ذهن شکل گرفته به سمت و سوی سایر آثار می روم و این صحنه را بر اکثریت آثار موجود مشاهده می کنم برگه های A4 که به شکل نخراشیده ای بریده شده و در نقاط خاصی از اندام نقوش، چسبیده شده است نقوشی که با توجه به اندیشه و روان آقای فرشید ملکی هیچ تصویر مشخصی از اندام مردانگی یا زنانگی را به رخ نمی کشند بلکه برداشتی از دنیای درونی، جسمی و وقایع و رخدادهایی که زندگی انسان ها را در بر می گیرد. اگر ممنوعیتی بر نمایش این آثار بود چگونه می شود که این آثار به نمایش گذاشته می شود و اگر به منظر نمایش می آید چرا به شعور مخاطب حمله می شود آیا این از حق و حقوق مخاطب نیست که قبل از وقت ساییدن برای دیدن آثار نسبت به سانسور رخ داده شده مطلع گردد. نقاش اثر در جایی می گوید ((عریانی یکی از مضامینی است که من در کارهایم بدنبالش هستم این عریانی بهیچ وجه یک عریانی اروتیک نیست، بلکه بیشتر یک عریانی روان تنی است)) آیا این تصویر از نمایش آثار با جملات پدیدآورنده اثار همخوانی دارد چه توجیهی پیش روی مخاطب می گذارد و در نهایت با توجه به عدم رعایت حق مخاطب در تهیه عکس، به تمایل خود برای یادگاری از این آثار به کاتولوگ موجود روی اوردم که متاسفانه و با حیرت متوجه شدم که تمامی تصاویر کاتولوگ (آن هم نه کاتالوگی که رایگان باشد و در اختیار عموم قرار گیرد) حذف شده است تصاویری که به راحتی با یک جستجوی کم هزینه و بی دغدغه سانسور در شبکه های مجازی قابل رویت هست.