نمایش "من" از معدود نمایش هایی است که در آن همه چیز در خدمت اجراست. متن، کارگردانی، طراحی نور، لباس ها، بازی بازیگران، حرکات و حضورشان از ابتدا تا انتها یکدست، اندازه و بدون اضافه کاری است. "من" با دادن اطلاعات پراکنده به مخاطب، یک بازی و چیدمان ذهنی را پیش می برد که با استفاده از نشانه گذاری (به زعم من) توسط کلمات و ساخت مفاهیم قابل شناسایی برای مخاطب از هر قشری، در عین نداشتن روایتی خطی، اتفاقی را بازگو می کند که در لایه های متفاوتی قابل فهم است. به زبان ساده تر، نمایش "من" یک تئاتر است. تئاتری با کیفیت که تمام اجزای آن بدون نقص در روندِ از نقطه ی آغاز تا پایان، فضایی تازه اما در عین حال آشنا را به وجود آورده اند. فضاسازی اجرا به قدری قدرتمند است که تنوع احساسی را بدون هرگونه اضافه کاری یا حقنه کردن، در برگرفته است و این نقطه ی افتراق نوشته ی سیاوش پاکراه با دیگر اجراهایی است که به هر قیمتی سعی در متفاوت بودن یا خنده گرفتن یا به گریه واداشتن تماشاگر دارند. فضای خالی صحنه و طراحی نور این امکان را به کارگردان و بازیگران داده است تا فضا را با خود فضا بسازند. با کلام، بدن، نگاه و ارتباط. شاید دشوارترین کار ساختن همه چیز در همین نیستی باشد. غزاله توده زعیم، شبنم دادخواه، امیر شمس و مصطفی لطیفی خواه، همگی در خدمت اجرا هستند و نظم، به جا بودگی و زیبایی را توأمان روی صحنه به نمایش می گذارند و کنار یکدیگر به شدت دیدنی و دوست داشتنی هستند. نمایش "من" یک اجرای صادقانه و عمیق است.