خسته نباشید و خداقوت به دانیال خجسته و بازیگرانش! انصافا من به جای اونا خسته شدم روی صندلیها! (هرجور میخواین برداشت کنین)
دانیال خجسته متن بسیار خوبی رو انتخاب کرده بود. متنی که برعکس خیلی از متون دیگه، از تماشاچی توقع داره. از تماشاچی فعالیت ذهنی میخواد. از تماشاچی میخواد که لاین ها رو به هم وصل کنه و کاراکترها رو بشناسه. متن دلپ مثل این است که وسط کافه ای شلوغ نشسته باشی و به صداهای بیقرار و بی ربط گوش بدی اما در نهایت وقتی همه را روی کاغذ میاوری، با ظرافت تمام کنار هم آرام میگیرند. جای این گونه متن ها در اجراهای ما خالی است! جای پست مدرنیسم!
و البته این که خجسته مخاطبش را شناخته و متن را تا جای مورد نیاز دراماتورژی کرده بدون اینکه بخواد شوخیهای مبتذل و ایرانی رو وارد متن کنه.
ایده های تصویرسازی و ترکیب بندیهای کارگردان برای یک کار با فرم ورزش گروهی نیز بسیار جسورانه و خاص است. هرچند که از ایده دانیال تا اجرای بازیگرانش هنوز شکاف بزرگی وجود داشت و این هم شاید با زمان بیشتر و صبر و حوصله و مشاوره افزون، درست می شد.
چیزی که به قول معروف روی اعصاب بود، راوی یا همان صدای بیگانه بود. هرچند که به جلو رفتن داستان گاهی کمک میکرد، اما به شدت تمرکز را از بین می برد. هم نور و سایز مانیتور و هم صدای بی کیفیت آن. در کل به نظرم استفاده از این تکنولوژی در جان و دل نمایش قرار نگرفته بود.
مشکل اصلی سالن حافظ این است که پدر حنجره بازیگر را در میاورد و به تبع آن حس و بیانش را. بازیگران در بعضی جاها بدون اینکه موقعیت نمایشی بطلبد، ... دیدن ادامه ›› داد میزدند و واقعا خسته کننده بود. اما در کل تینا پیرویسیان، پگاه ابراهیمی و کاملیا حق وردیان بسیار اجرای طبیعی تر و راحت تری رو پشت سر گذاشتند.
تایم نمایش هم به نسبت این که این یک اجرای پرجنب و جوش است و اطلاعات بسیار زیادی را به خورد مخاطب میدهد، زیاد بود. کشش مخاطب امروزی، آقای خجسته، در حد استوری های 15 ثانیه ای پایین آمده. پس تو بخشهایی از نمایشت را نمیتوانی در ناخوداگاه مخاطب فرو کنی، چرا که در حال دیدن همان استوری ها هستند. به نظرم نمایش میتوانست در حداکثر 60 دقیقه پایان یابد.
با این همه، رویکرد خوب و درستی را برگزیده اید و به نظرم جای چنین متن ها و اجراهایی شدیدا خالی است.
پ.ن. متن نمایش آهواره هم به سبک همین نمایشنامه بود. یادم هست !