هایدگر میگه زندگی چیزی است بین دو نابودی یعنی ما قبل از تولد مردیم بعد از تولد هم میمیریم و زندگی با مرگ معنا پیدا میکنه البته اساسا هرچیزى با تضادش معنا پیدا میکنه، مثل شب و روز، زشتى و زیبایى، خوبى و بدى، عسل و خربزه و در نهایت زندگی محبوس نابودی است.