دارم با خودم فکر می کنم که وقتی برای تماشای یک اثر هنری به دومین بار دیدن آن می اندیشم و زمانی که این اندیشه را به اجرا می رسانم چه هدفی دارم؟ در سال های اخیر چقدر این ایده در ذهن من ایجاد و بعد به اجرا رسیده است؟ جواب این است. به ندرت. گاه، ایده ی دوباره دیدن یک اثر هنری در ذهن من ایجاد شده اما به دلیل نبودن انگیزه های لازم این ایده تبدیل به تصمیم نمی شود. بیایید در مورد نمایش حرف بزنیم. در مورد دو بار دیدن یک نمایش. اولین انگیزه برای من به عنوان یک نویسنده، متن یا نمایشنامه ی یک اثر است. وقتی مواد اولیه و اصلی تولید یک ارائه که همان متن آن اثر است از استاندارد لازم برخوردار باشد، بستر برای تولید و ارائه ای سربلند فراهم خواهد بود. اما این برای دوبار دیدن آن اثر کافی نیست. برای دو بار دیدن یک نمایش من به متنی که از آن به "شاهکار" یاد کنم نیاز دارم. شاهکاری که برای تبدیل شدن به یک ارائه ی درست نیازمند مهمترین عنصر برای دیده شدن دوباره ی یک اثر است. خلاقیت. چیزی که در کارگردانی، بازی ها، طراحی صحنه، نور و لباس هبوط کرده و ما به عنوان مخاطب با چَشم آن را می بینیم. هبوط به معنی واقعی کلمه. چون در کمال ارائه هم تمام خلاقیت موجود در ذهن آرتیست به هزار و یک دلیل قبل از تولید قابل ارائه و بعد از آن توسط مخاطب قابل مشاهده و لمس نیست. همه ی این ها با ترکیبی از استفاده درست و به جا از موسیقی، عدم هرز و اضافه گویی، دغدغه مند بودن و احترام به مخاطب در تمام بخش ها و قطعات پازل ارائه من را وادار به دوبار دیدن و آموختن از یک اثر هنری می کند. من از هادی احمدی و گروه خوش انرژی و بی ادعای او آموختم. من دیروز برای دومین بار "فالش خوانی در چهار راه فخر آباد" را دیدم.